Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
tot de volmaaktheid, die de profetie vereiste, om het begin van de 2300 jaren te kenmerken.
Het jaar 457 v. C., de tijd waarop het dekreet volle- dig werd gegeven, als datum van het
bevel aannemende, ziet men, dat ieder biezonder aangegeven punt in de voorzegging
betreffende de zeventig weken vervuld was geworden.
“Van de uitgang van het woord, om te doen wederkeren, en om Jeruzalem te bouwen, tot
op Messias, de Vorst, zullen zijn zeven weken, en twee en zestig weken,“—namelik negen
en zestig weken, of 483 jaren. Het dekreet van Arthaxerxes werd in de herfst van 457 v. C.
van kracht. Van die datum af zijn er 483 jaren tot de herfst van 27 n. C. Op die tijd werd
deze profetie vervuld. Het woord “Messias” betekent “de Gezalfde”. In de herfst van 27 n. C.
werd Christus door Johannes gedoopt, en ontving de zalving van de Geest. De apostel Petrus
getuigt, dat “God Jezus van Nazareth gezalfd heeft met de Heilige Geest en met kracht.” En
de Heiland zelf verklaart: “De Geest des Heren is op Mij, daarom heeft Hij Mij gezalfd; Hij
heeft Me gezonden om aan de armen het evangelie te verkondigen.” Na Zijn doop kwam Hij
in Gali- lea “predikende het Evangelie van het Koninkrijk Gods, en zeggende: De tijd is
vervuld.”
“En Hij zal aan velen het verbond versterken één week.” “De week,” waarvan hier
gesproken wordt, is de laatste van de zeventig; het zijn de laatste zeven jaren van het
tijdperk, dat in het biezonder aan de Joden is toegekend. Gedurende dit tijdperk, van 27 n. C.
tot 34 n. C. werd de uitnodiging van het evangelie eerst door Christus persoonlik, en later
door Zijn discipelen, voornamelik aan de Joden gegeven. Toen de apostelen uitgingen met
de blijde tijding van het koninkrijk, luidde de opdracht van de Heiland aan hen: “Gij zult
niet heengaan op de weg van de Heidenen, en gij zult niet ingaan in enige stad van de
Samaritanen; maar gaat veel meer heen tot de verloren schapen van het huis Israëls.”
“En in de helft van de week zal Hij het slachtoffer en het spijsoffer doen ophouden.” In
31 n. C., drie en een half jaar na Zijn doop, werd onze Heer gekruisigd. Met het grote offer,
op Golgotha gebracht, eindigde dat stelsel van offeranden, dat gedurende vier duizend jaren
had heengewezen op het Lam Gods. Het beeld was door het tegenbeeld vervangen, en al de
slachtoffers en spijsoffers van het ceremoniële stelsel vonden daar een einde. De zeventig
weken, of 490 jaren, die in het biezonder aan de Joden toegerekend waren, eindigden, gelijk
we gezien hebben, in 34 n. C. Door de handelwijze van het Joodse Sanhedrin kwam het volk
in dat jaar openlik uit voor zijn verwerping van het evangelie door het martelaarschap van
Stefanus en de vervolging van de discipelen van Christus. Toen werd de boodschap des
heils, nu niet langer voor het uitverkoren volk alleen bestemd, aan de wereld gegeven. De
discipelen, door de vervolging gedwongen om uit Jeruzalem te vluchten, “gingen het land
door, en verkondigden het Woord.” “En Filippus kwam af in de stad van Samaria, en
predikte hun Christus.” Petrus verklaarde onder Goddelike leiding het evangelie aan de
hoofdman over honderd te Cesarea, de godvrezende Cornelius; en aan de ijverige Paulus,
voor het geloof van Christus gewonnen, werd opgedragen om de blijde boodschap “ver tot
de heidenen” te brengen.
228