Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
zijn Gods schepselen voor altijd van zijn tegenwoordigheid en verleidingen verlost. “De
ganse aarde rust; hij is stil; zij (de recht-vaardigen) maken groot geschal met gejuich.” En
een kreet van lof en triomf stijgt op uit het ganse heelal, dat trouw gebleven is. “De stem van
een grote schare,” “als een stem van vele wateren, en als een stem van sterke don-derslagen,”
wordt gehoord, zeggende: “Halleluja; want de Heer, de Almachtige God, heeft als Koning
geheerst.”
Terwijl de aarde overgegeven was aan het vernielende vuur, hebben de rechtvaardigen
veilig in de heilige stad gewoond. Over degenen, die deel gehad hebben in de eerste
opstanding, heeft “de tweede dood geen macht.” Terwijl God een verterend vuur is voor de
goddelozen, is Hij voor Zijn volk beide een zon en een schild. “En ik zag een nieuwe hemel
en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde was voorbijgegaan.” Het vuur,
waardoor de goddelozen verteerd worden, zuivert de aarde. Ieder spoor van de vloek wordt
weggevaagd. Geen eeuwig brandende hel zal de vreselike gevolgen van de zonde aan de
verlosten in herinnering brengen.
Er blijft slechts één herinnering over: onze Heiland zal altijd de merken van Zijn
kruisiging blijven dragen. Op Zijn gewond hoofd, in Zijn zijde, Zijn handen en voeten, zijn
de enigste sporen merkbaar van het wrede werk, dat de zonde heeft gewrocht. De profeet
zegt, Christus in Zijn heerlikheid aanschouwende: “Hij had hoornen aan Zijn hand
(kanttekening: heldere stalen uit zijn zijde), en aldaar was Zijn sterkte verborgen.” In die
doorstoken zijde, vanwaar de bloedstroom vloeide, die de mens met God verzoende,—
daarin ligt de heerlikheid van de Heiland, aldaar is “Zijn sterkte verborgen.” “Machtig om te
verlossen,” door het offer van de verlossing, had Hij dientengevolge de kracht om gericht te
houden over hen, die Gods genade hebben veracht. En de tekenen van Zijn vernede-ring zijn
Zijn hoogste eer; de eeuwigheid door zullen de wonden van Golgotha Zijn lof verkondigen,
en Zijn macht vertellen.
“Gij, schaapstoren, gij, Ofel van de dochter Zions! tot u zal komen, ja daar zal komen de
vorige herschappij.” De tijd is gekomen, waarnaar de heiligen met verlangen hebben
uitgezien, sinds het vlammend zwaard het eerste paar uit Eden bande,— de tijd voor “de
verkregene verlossing.” De aarde, die oorspronkelik aan de mens tot koninkrijk gegeven
was, en door hem in handen van de Satan verraden, en die zo lang door de machtige vijand
beheerst is geworden, is door het grote verlossingsplan hersteld. Alles, wat door de zonde
verloren was, is nu teruggebracht. “Alzo zegt de Heer . . . die de aarde geformeerd, en die
gemaakt heeft; Hij heeft hem bevestigd; Hij heeft hem niet geschapen, dat hij ledig zou zijn,
maar heeft hem geformeerd, opdat men daarin wonen zou.” Gods oorspronkelik plan met
het scheppen van de aarde is nu vervuld, daar hij tot eeuwige verblijfplaats van de verlosten
gemaakt is. “De rechtvaardigen zullen de aarde er- felik bezitten, en in eeuwigheid daarop
wonen.”
476