Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
de aarde tot hun heiligdom maken, en God danken voor de “sterken der rotsen.” Velen
echter uit alle natieën en alle klassen, hogen en lagen, rijken en armen, blanken en zwarten,
zullen tot de onrechtvaardigste en wreedste slavernij veroordeeld worden. De beminden des
Heren zullen jammer- like dagen doorbrengen, met ketenen geboeid, achter
gevangenistralies gesloten, gevonnisd om te worden gedood, sommigen schijnbaar verlaten
om in donkere en akelige kerkerholen van honger om te komen. Geen menselik oor staat
open voor hun gekerm; geen mensehand is gereed om hen te helpen.
Zal de Heer Zijn volk in die ure van beproeving vergeten? Heeft Hij de getrouwe Noach
vergeten, toen de oordelen de wereld troffen door de vloed? Heeft Hij Lot vergeten, toen het
vuur van de hemel nederkwam om de steden van de vlakte te verteren? Heeft Hij
Jozefvergeten, door afgodedienaars in Egypte omringd? Heeft Hij Elia vergeten, toen
Izebels eed hem dreigde met het lot van de Baälspriesters ? Heeft Hij Jeremia vergeten in de
donkere en sombere put van zijn gevangenhuis ? Heeft Hij de drie jongelingen in de vurige
oven vergeten, of Daniël in de leeuwekuil?
“Doch Zion zegt: De Heer heeft mij verlaten, en de Heer heeft mij vergeten. Kan ook
een vrouw haar zuigeling vergeten, dat ze zich niet ontfermen zou over de zoon van haar
schoot? Ofschoon deze vergaten, zo zal Ik u toch niet vergeten. Zie Ik heb u in de beide
handpalmen gegraveerd.” De Heer der heirscharen zegt: “Die ulieden aanraakt, die raakt
Zijn oogappel aan.” Vijanden mogen hen in de gevangenis werpen, toch kunnen de muren
van de gevangenis de gemeenschap tussen hun zielen en Christus niet afsnijden. Hij, die al
hun zwakheid ziet, en al hun beproevingen kent, staat boven alle aardse machten; en engelen
zullen tot hen komen in eenzame kerkers, en hun licht en vrede uit de hemel brengen. De
gevangenis zal als een paleis zijn, want de helden des geloofs wonen daar, en de sombere
muren zullen verlicht worden door hemelse glans, gelijk in de kerker te Filippi, toen Paulus
en Silas te middernacht baden en lofliederen zongen.
Gods oordelen zullen diegenen treffen, die trachten Gods volk te verdrukken en te
verdelgen. Zijn grote lankmoe-digheid over de goddelozen verstout hen in hun overtreding;
doch hun straf is niet minder zeker en vreselik, omdat die lang is uitgesteld. “De Heer zal
zich opmaken, gelijk op de berg Perazim; Hij zal beroerd zijn, gelijk in het dal van Gibeon,
om Zijn werk te doen, Zijn werk zal vreemd zijn; en om Zijn daad te doen, Zijn daad zal
vreemd zijn.” Voor onze genadige God is de daad van strafoefening een vreemde daad. “Zo
waarachtig als Ik leef, spreekt de Heer, Heer, zo Ik lust heb in de dood van de goddeloze.”
De Heer is “barmhartig en genadig, lankmoedig en groot van weldadigheid en waarheid, . . .
die de ongerechtigheid en overtreding en zonde vergeeft.” Toch zal Hij “geenszins de
schuldige onschuldig houden.” “De Heer is lankmoedig, doch van grote kracht, en Hij houdt
de schuldige geenszins onschuldig.”
Door vreselike dingen in gerechtigheid zal Hij het gezag van Zijn vertreden wet
handhaven. De gestrengheid van de vergelding, die de overtreder wacht, laat zich
442