Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
vernomen in de aangrijpende smeekbeden van een vriend, een broeder, een Verlosser. Voor
hen, die Zijn genade verworpen hebben, kon er geen andere zo vol veroordeling, zo
bezwaard met verwijt zijn als die stem, welke zo lang gepleit heeft: “Bekeert u, bekeert u
van uw boze wegen: want waarom zoudt ge sterven?” O, was het voor hen maar de stem
van een vreemdeling! Jezus zegt: “Dewijl Ik geroepen heb,en er niemand was, die opmerkte,
en ge al Mijn raad verworpen, en Mijn bestraffing niet gewild hebt.” Die stem wekt
herinneringen op, welke ze zo gaarne zouden uitwissen — van waarschuwingen, die veracht,
uitnodigingen, die geweigerd, voorrechten, die verwaarloosd zijn.
Sommigen zijn daar, die Christus in Zijn vernedering hebben bespot. Met schokkende
kracht komen hun de woorden van de Lijder voor de geest, toen Hij, door de hogepriester
bezworen, plechtig verklaarde: “Van nu aan zult ge zien de Zoon des mensen, zittende aan
de rechterhand van de kracht Gods, en komende op de wolken des hemels.” Nu zien ze Hem
in Zijn heerlikheid, en ze zullen Hem nog moeten aanschouwen, zittende aan de rechterhand
van de kracht Gods. Degenen, die met Zijn aanspraak van Gods Zoon te zijn de spot
gedreven hebben, staan nu sprakeloos. Daar is de hoogmoedige Herodes, die schimpte op
Zijn koninklike titel, en de spottende soldaten gelastte, Hem als koning te kronen. Daar zijn
diezelfde mannen, wier goddeloze handen Hem het purperen kleed omgehangen hebben; die
op Zijn heilig voorhoofd de doornekroon, en in Zijn hand, die geen weerstand bood, de
nagemaakte septer gedrukt,en zich met gods- lasterlike hoon v——r Hem nedergebogen
hebben. De mannen, die de vorst des Levens hebben geslagen en bespogen, keren zich nu af
van Zijn doordringende blik, en trachten de overweldigende heerlikheid van Zijn
tegenwoordigheid te ontvlieden. Degenen, die de nagels door Zijn handen en voeten hebben
gedreven, de krijgsknecht, die Zijn zijde heeft doorstoken, aanschouwen die littekenen met
schrik en zelfverwijt.
Met ontzettende duidelikheid roepen de priesters en oversten zich de gebeurtenissen op
Golgotha voor de geest. Sidderend van afgrijzen herinneren ze zich, hoe ze uitgeroepen
hebben, het hoofd in duivelse vervoering schuddend: “Anderen heeft Hij verlost, Hij kan
zichzelf niet verlossen. Indien Hij de Koning Israëls is, dat Hij nu afkome van het kruis, en
we zullen Hem geloven. Hij heeft op God betrouwd; dat Hij Hem nu verlosse, indien Hij
Hem wèl wil.”
Levendig roepen ze zich de gelijkenis van de Heiland te binnen over de arbeiders, die
weigerden om hun heer de vrucht van de wijngaard te geven, en die Zijn dienstknechten
kwalik behandelden, en Zijn zoon doodsloegen. Ze herinneren zich ook het vonnis, dat
zijzelven uitspraken: De heer van de wijngaard “zal de kwaden een kwade dood aandoen.”
In de zonde en straf van die ontrouwe mannen zien de priesters en oudsten hun eigen
loopbaan en hun eigen rechtvaardig oordeel. En nu verheft zich een kreet van dodelike
zielsangst. Luider dan het geroep: “Kruist Hem! kruist Hem!” dat door de straten van
Jeruzalem weerklonk, schalt de vreselike, wanhopige klaagtoon: “Hij is Gods Zoon! Hij is
de ware Messias.” Ze trachten weg te vluchten uit de tegenwoordigheid van de Koning der
454