Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Het grote beginsel, dat door Robinson en Roger Williams op zo waardige wijze werd
bepleit, dat de waarheid zich ont-wikkelen moet, en dat de Christen klaar behoort te staan
om al het licht aan te nemen, dat uit Gods heilig woord hem toe- sehijnt, werd door hun
nakomelingen uit het oog verloren. De Protestantse kerken van Amerika — en die van
Europa evenmin,— welke zo hogelik bevoorrecht waren door het ontvangen van de
zegeningen van de Reformatie, maakten geen vorderingen op het pad van hervorming.
Ofschoon er van tijd tot tijd wel enkele getrouwe mannen opstonden, die nieuwe waarheden
verkondigden, en langgekoesterde dwalingen blootlegden, stelde zich de meerderheid, gelijk
de Joden in Christus’ tijd, of de pausgezinden in Luthers dagen, tevreden met te geloven wat
hun vaders geloofd, en te leven, zoals die geleefd hadden. Daarom ontaardde de godsdienst
weer in vormelikheid; en dwalingen en bijgelovigheden, welke men afgelegd zou hebben,
indien de kerk voort was gegaan te wandelen in het licht van Gods Woord, werden
aangehouden en gekoesterd. Aldus stierf de geest, die door de Hervorming was
aangewakkerd, langzamerhand uit, totdat er bijna evenveel behoefte aan hervorming in de
Protestantse kerken bestond, als in de Roomse kerk in Luthers tijd. Er bestond dezelfde
wereldsgezindheid en geestelike doodsheid, een gelijk ontzag voor de meningen van mensen,
en in de plaats stelling van menselike theorieën voor hetgeen Gods Woord leert.
De grote verspreiding van de Bijbel in het eerste deel van de negentiende eeuw, en het
heldere licht, dat dientengevolge de wereld bescheen, werd niet gevolgd door een
gelijkstandige voortuitgang in kennis van de geopenbaarde waarheid, of in godsdienst, uit
ondervinding verkregen. Satan kon niet, als in vroegere eeuwen, Gods woord van de mens
weghouden; het was binnen ieders bereik gebracht; maar om desniettemin zijn doel te
bereiken, leidde hij er velen toe, er slechts weinig op te letten. De mensen verwaarloosden
het onderzoek van de Schrift, en gingen daarom voort met valse verklaringen aan te nemen
en leerstellingen te omhelzen, die geen grond in de Bijbel hadden.
De mislukking van zijn pogingen om de waarheid door vervolging uit te roeien ziende,
had Satan andermaal toevlucht genomen tot het plan van minnelike schikking, dat tot de
grote afval en de ontwikkeling van de Kerk van Rome aanleiding gegeven had. Hij had er
Christenen toe gebracht om zich nu wel niet met heidenen, maar met dezulken te verbinden,
die zich door hun toewijding aan de dingen van deze wereld even wezenlik afgodedienaars
hadden bewezen, als zij, die gegoten beelden aanbaden. En de uitslag van die vereniging
was nu niet minder verderfelik dan in vorige eeuwen; trots en overdaad werden onder de
schijn van godsdienst toegelaten, en bederf sloop de kerken binnen. Satan ging voort met de
leringen van de Bijbel te verdraaien, en overleveringen, die berekend waren om miljoenen
ten verderve te leiden, schoten diepe wortel. De kerk ondersteunde en verdedigde de
overleveringen, in plaats van te strijden voor “het geloof, dat eenmaal aan de heiligen
overgeleverd is.” Aldus werden de beginselen verlaagd, voor welke de hervormers zoveel
gedaan en geleden hadden.
206