Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
mijn eigen gemoed zo zeer had aan-gedaan.” Hij kon niet nalaten te gevoelen, dat het zijn
plicht was om aan anderen het licht te brengen, dat hij ontvangen had. Hij verwachtte,
tegenstand te zullen ondervinden van de goddelozen, maar hield er zich van overtuigd, dat
alle Christenen zich verheugen zouden in de hoop van hun Heiland, die ze beleden lief te
hebben, spoedig te ontmoeten. Zijn enige vrees was, dat in hun grote vreugde over het
vooruitzicht op een heerlike verlossing, die zo spoedig te komen stond, velen de leer zouden
omhelzen zonder de Schrift genoegzaam te onderzoeken, ten einde de waarheid ervan te
bewijzen. Hij aarzelde daarom er openlik mede voor de dag te komen, uit vrees dat hij
misschien mocht dwalen, en het middel zou zijn om anderen te misleiden. Aldus werd hij er
toe gebracht om de bewijzen, op welke de overtuiging berustte, waartoe hij gekomen was,
nog eenmaal na te gaan, en elk bezwaar, dat zich aan zijn geest voordeed, zorgvuldig te
overwegen. Hij bevond, dat alle bezwaren voor het licht van Gods woord verdwenen als
nevelen voor de stralen van de zon. Vijf jaren op die wijze doorgebracht, gaven hem de
volle overtuiging van de juistheid van zijn stelling.
En nu drong zich de verplichting van aan anderen bekend te maken wat hij geloofde, en
zo duidelik in de Schrift geleerd werd, met vernieuwde kracht aan hem op. “Terwijl ik mijn
werk deed,” zei hij, “klonk het me onophoudelik in de oren: ‘Ga, maak aan de wereld het
gevaar bekend, waarin hij verkeert.’ Deze tekst kwam me gedurig voor de geest: ‘Als ik tot
de goddeloze zeg: O goddeloze, gij zult de dood sterven! en gij spreekt niet, om de
goddeloze van zijn weg af te manen: die goddeloze zal in zijn ongerechtigheid sterven, maar
zijn bloed zal ik van uw hand eisen. Maar als ge de goddeloze van zijn weg afmaant, dat hij
zich van die bekere, en hij zich van zijn weg niet bekeert: zo zal hij in zijn ongerechtigheid
sterven, maar gij hebt uw ziel bevrijd.’ Ik gevoelde, dat wanneer de goddelozen krachtdadig
konden ge-waarschuwd worden, menigten van hen berouw zouden hebben; en dat, indien ze
niet gewaarschuwd werden, hun bloed van mijn hand zou kunnen worden geëist.”
Hij begon in eigen kring over zijn inzichten te spreken, wanneer de gelegenheid zich
aanbood, biddende dat er een predikant mocht zijn, die de kracht ervan gevoelen, en zich
aan de verspreiding ervan wijden zou. Maar hij kon de overtuiging niet van zich afzetten,
dat hij persoonlik een plicht te vervullen had in verband met de waarschuwing. De woorden
herhaalden zich immer weer in zijn hart: “Ga, maak het aan de wereld bekend; hun bloed zal
Ik van uw hand eisen.” Negen jaren wachtte hij, de last immer op zijn ziel drukkende, totdat
hij in 1831 voor de eerste maal in het pu-bliek rekenschap gaf van de redenen van zijn
geloof.
Gelijk Eliza van achter zijn ossen op het land geroepen werd, om de mantel van de
ordening tot het ambt van profeet te ontvangen, werd ook William Miller geroepen om zijn
ploeg te verlaten, en de verborgenheden van het koninkrijk Gods aan het volk te openbaren.
Bevende begon hij zijn werk, zijn hoorders van stap tot stap door de profetiese perioden
heen tot op de wederkomst van Christus leidende. Met iedere nieuwe poging kreeg hij meer
kracht en moed, ziende de grote belangstelling, die zijn woorden wekten. Het was alleen op
230