Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
aangevoerde bewijzen, dat de 2300 dagen in de herfst zouden eindigen, en de
gevolgtrekking scheen onomstotelik te zijn.
In de gelijkenis van Mattheüs 25 wordt de tijd van wachten en sluimeren door de komst
van de bruidegom gevolgd. Dit was in overeenstemming met de beweeggronden, zowel uit
de profetieën als uit de typen, die juist zijn aangevoerd. Die gronden hadden een sterke
schijn van waarheid; en de “middernachtskreet” werd door duizenden gelovigen verkondigd.
De beweging overstroomde het land als een vloedgolf. Van stad tot stad, van dorp tot dorp,
en tot in de afgele- genste plaatsen op het platteland drong hij door, totdat het volk van God,
dat in afwachting leefde, volkomen wakker geschud was. De dweperij verdween ten gevolge
van deze verkondiging, verjaagd als de rijp voor de opkomende zon. De gelovigen zagen
hun twijfel en ontsteltenis verdwijnen, en hoop en moed verlevendigden hun harten. Het
werk bleef vrij van die uitersten, die zich altijd openbaren, wanneer er menselike opwinding
bestaat zonder de beperkende invloed van het woord en de Geest van God.
Het stond in aard gelijk aan die tijden van verootmoediging en bekering tot de Heer,
welke onder oud-Israël op boodschappen van bestraffing door Zijn dienstknechten volgden.
Het droeg de tekenen, die Gods werk door alle tijden heen hebben gekenmerkt. Er was
weinig uitbundige vreugde, maar meer een ernstig onderzoek van het hart, belijdenis van
zonde, en verzaking van de wereld. Voorbereiding om de Heer te ontmoeten was alles, waar
beangstigde zielen zich mede bezig hielden. Er werd met volharding gebeden, en men
wijdde zich onvoorwaardelik Gode toe. Miller zei, dat werk beschrijvende: “Er wordt geen
grote vreugde aan de dag gelegd; die wordt als het ware onderdrukt voor een toekomstige
gelegenheid, wanneer de gehele hemel en de aarde zich samen zullen verheugen met onuitsprekelike
blijdschap en vol heerlikheid. Er wordt niet gejuicht; ook dat wordt bewaard voor
de tijd, wanneer het geroep van de hemel geschieden zal. De zangers zwijgen; ze zijn in
afwachting van zich te voegen bij de engelescharen, het hemelkoor. . . . Er is geen verschil
van gevoelen; allen zijn één hart en één ziel.”
Een ander, die aan de beweging deelnam, getuigde: “Het deed alom het grondigste
onderzoek van het hart en verootmoediging van de ziel voor God in de hoge hemel ontstaan.
Het heeft een losmaken van de genegenheden van de dingen van deze wereld veroorzaakt,
en een bijleggen van twisten en vijandschappen, een belijdenis van zonden, een zich buigen
voor God, en een boetvaardig smeken door gebroken harten tot Hem om vergiffenis en
aanneming. Het heeft zelfvernedering en verslagenheid van hart teweeggebracht, gelijk we
nooit tevoren hebben bijgewoond. Gelijk de Heer door de profeet Joël bevolen heeft, dat
geschieden moet, wanneer de grote dag Gods op handen zou zijn, ontstond er een scheuren
van de harten en niet van de klederen, en een zich keren tot de Heer met vasten, en geween,
en rouwbe- drijven. Gelijk God door Zacharia sprak, werd er een geest der genade en der
gebeden uitgestort over Zijn kinderen; ze aanschouwden Hem, die ze doorstoken hadden, en
de rouw- klage was groot in het land . . . en, die naar de komst van de Heer uitzagen,
kwelden hun zielen v——r Zijn aangezicht.”
281