Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Bij zijn herroeping had Jérome in de rechtvaardigheid van het vonnis, dat Huss getroffen
had, toegestemd; nu sprak hij zijn berouw daarover uit, en getuigde van de onschuld en
heiligheid van de martelaar. “Ik heb Johannes Huss gekend van zijn kindsheid af,” zei hij.
“Hij was een alleruitste- kendst mens, rechtvaardig en heilig; hij is veroordeeld geworden
ondanks zijn onschuld. ... Ik ook — ik ben bereid te sterven. Ik zal niet terugschrikken voor
de martelingen, die me bereid zijn door mijn vijanden, en de valse getuigen, welke eenmaal
rekenschap zullen moeten geven van hun verzinselen aan de grote God, wie niemand
bedriegen kan.”
Met zelfverwijt over zijn eigen ontkenning van de waarheid, vervolgde Jérome: “Van al
de zonden, die ik sinds mijn kindsheid heb bedreven, weegt er geen zo zwaar op mij, en
veroorzaakt er geen zulk vlijmend berouw, als die ik bedreven heb op deze noodlottige plek,
toen ik het onrechtvaardige vonnis over Wycliffe en de heilige martelaar,Johannes
Huss,mijn meester en mijn vriend,uitgesproken, heb goedgekeurd. Ja, ik belijd het van
ganser harte; en verklaar met afschuw, dat ik schandelik de moed verloor, toen ik door angst
voor de dood hun leerstellingen veroordeelde. Daarom smeek ik . . . de Almachtige God, mij
genadig mijn zonden te vergeven, en in het biezonder deze ene, de gruwelikste van alle.” Op
zijn rechters wijzende, sprak hij met vaste stem: “Gij hebt Wycliffe en Huss veroordeeld,
niet omdat ze de leerstellingen van de kerk schokten, maar eenvoudig omdat ze de
schanddaden van de geestelikheid door afkeuring brandmerkten,— hun praal, hun trots, en
al de misdaden van de prelaten en priesters. De dingen, die zij verklaard hebben, en die niet
te ontkennen zijn, denk en verklaar ik zowel als zij.”
Hier werd hij in de rede gevallen. De prelaten riepen, bevend van woede: “Hebben we
nog verder bewijs nodig?” “We zien voor onze ogen de hardnekkigste van alle ketters.” De
storm niet achtend riep Jérome uit: “Hoe! denkt ge, dat ik bang ben om te sterven? Ge hebt
me een gans jaar lang in een vreselike kerker, schrikkeliker dan de dood zelf, gevangen
gehouden. Ge hebt me met meer wreedheid behandeld dan een Turk, Jood, of Heiden, en
mijn vlees is letterlik van mijn beenderen afgerot; en toch klaag ik niet, want klachten
passen geen man, die moed heeft; maar ik kan niet anders dan mijn verwondering te kennen
geven over zulk een grote barbaarsheid, die men een Christen aandoet.”
Wederom brak de storm van woede los, en Jérome werd in aller ijl naar de gevangenis
teruggevoerd. Toch waren er sommigen in de vergadering, op wie zijn woorden een diepe
indruk gemaakt hadden, en die zijn leven wensten te sparen. Hij werd door hoge geesteliken
van de kerk bezocht, en aangemaand om zich aan het koncilie te onderwerpen. De
schitterendste voorstellen van beloning werden hem gedaan, indien hij wilde afzien van zijn
verzet tegen Rome. Maar gelijk zijn Meester, toen Hem de heerlikheid van de wereld werd
aangeboden, bleef Jérome standvastig.
“Bewijst me uit de Heilige Schriften, dat ik dwaal,” zei hij, “en ik zal afzweren.”
74