Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
te zullen dienen, en Die om zijnentwil de dood des kruises had ondergaan. V——r zijn
herroeping had hij te midden van al zijn lijden troost gevonden in de verzekering van Gods
gunst; maar nu peinigden berouw en twijfel zijn ziel. Hij wist, dat hij nog meer zou moeten
herroepen, eer hij met Rome vrede kon hebben. Het pad, dat hij had ingeslagen, kon slechts
op volkomen afval eindigen. Zijn besluit was genomen: om een korte tijd van lijden te
ontkomen, zou hij zijn Heer niet verloochenen.Spoedig werd hij nogmaals voor het koncilie
gebracht. Zijn onderwerping had zijn rechters niet bevredigd. Hun bloeddorst, door de dood
van Huss geprikkeld, eiste nieuwe slachtoffers. Alleen door een onvoorwaardelik opgeven
van de waarheid kon Jérome zijn leven redden. Maar hij was vast besloten, zijn geloof te
belijden, en zijn broeder-martelaar naar de brandstapel te volgen.
Hij trok zijn vorige herroeping terug, en verzocht als een stervende, dat hem een
gelegenheid gegeven zou worden om zich te verdedigen. De uitwerking van zijn woorden
vrezende, stonden de prelaten erop, dat hij alleen de waarheid van de beschuldigingen, die
tegen hem ingebracht waren, zou bevestigen of ontkennen. Jérome protesteerde tegen zulk
een wreedheid en onrechtvaardigheid. “Ge hebt me drie honderd en veertig dagen in een
vreselike gevangenis opgesloten”, zei hij, “in vuilheid, geraas, stank, en in de allergrootste
behoefte aan alles; nu stelt ge me v——r u, en, het oor lenende aan mijn doodvijanden,
weigert ge me aan te horen. . . . Indien gij waarlik wijzen zijt, en lichten van de wereld,
neemt u dan in acht, u niet tegen het recht te vergrijpen. Wat mij betreft, ik ben slechts een
zwakke, sterveling; mijn leven is slechts van weinig gewicht; en wanneer ik u waarschuw
tegen het uitspreken van een onrechtvaardig vonnis, spreek ik minder voor mijzelf dan wel
voor u.”
Aan zijn verzoek werd eindelik voldaan. In de tegenwoordigheid van zijn rechters
knielde Jérome neder en bad, dat de Heilige Geest beslag mocht leggen op zijn gedachten en
woorden, opdat hij niets zou spreken, dat niet overeen- komstig de waarheid, of zijn
Meester onwaardig zijn zou. Aan hem werd die dag de belofte Gods aan de eerste discipelen
vervuld: “En gij zult voor stadhouders en koningen geleid worden, om Mijnentwil; . . . Doch
wanneer ze u overleveren, zo zult ge niet bezorgd zijn, hoe of wat ge spreken zult: want het
zal u in diezelve ure gegeven worden, wat ge spreken zult. Want gij zijt het niet, die spreekt,
maar het is de Geest van uw Vader, die in u spreekt.”
Jerome’s woorden verwekten verbazing en bewondering, zelfs bij zijn vijanden. Een
geheel jaar lang was hij in een kerker opgesloten geweest, zonder te kunnen lezen, of zelfs
te zien, en in grote lichaamspijn en zielsangst. Toch bracht hij zijn argumenten voor met een
helderheid en kracht, als had hij ongestoorde gelegenheid voor studie gehad. Hij wees zijn
hoorders op de lange reeks van heiligen, die veroordeeld waren door onrechtvaardige
rechtërs. In bijna ieder geslacht waren er dezulken geweest, die, terwijl ze de mensen van
hun tijd trachtten te verlichten, miskend en verworpen waren, maar van wie men in latere
tijden had ingezien, dat ze eer waardig waren geweest. Christus zelf was als een boosdoener
veroordeeld door een onrechtvaardige rechtbank.
73