Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
steeds onbewogen: “Al waren er zoveel duivels te Worms, als pannen op de daken, ik zou er
toch binnengaan.”
Bij zijn intrede te Worms stroomde een grote menigte naar de poorten, om hem welkom
te heten. Zulk een grote toeloop was er zelfs niet geweest om de keizer te verwelkomen. De
opgewondenheid was verbazend, en van uit het midden van de schare zong er een schrille,
klagende stem een lijkzang, als waarschuwing aan Luther tegen het lot, dat hem wachtte.
“God zal mijn bescherming zijn,” zei hij, toen hij uit het rijtuig steeg. De pausgezinden
hadden niet geloofd, dat Luther het waarlik wagen zou om te Worms te verschijnen, en zijn
komst aldaar vervulde hen met ontzetting. De keizer riep onmid- dellik zijn raadslieden
tezamen om te overleggen, wat hun te doen stond. Een van de bisschoppen, een streng
katholiek, verklaarde: “Wij hebben lang over deze zaak beraadslaagd. Laat Uw keizerlike
Majesteit zich zonder verwijl van deze man ontdoen. Bracht Sigismund Johannes Huss niet
naar de brandstapel ? Wij staan onder geen verplichting, om aan een ketter een vrijgeleide te
geven, of er ons aan te houden.” “Niet alzo,” zei de keizer; “we moeten onze belofte
houden.”
De gehele stad was verlangend, deze merkwaardige man te zien, en een menigte
bezoekers vulde al spoedig zijn logies. Luther was nauweliks van de ziekte hersteld,
waaraan hij kort tevoren geleden had; hij was afgemat van de reis, die volle twee weken had
geduurd; hij moest zich voorbereiden op de gewichtige gebeurtenissen van de volgende dag,
en hij had stilte en rust nodig. Maar z— groot was de begeerte om hem te zien, dat hij
nauweliks enkele uren rust genoten had, of edelen, ridders, priesters en burgers verzamelden
zich verlangend om hem heen. Onder hen waren velen van de edelen, die zo moedig een
hervorming van de kerkelike misbruiken van de keizer geëist hadden, en die, zei Luther,
“allen zijn vrijgemaakt door mijn evangelie.” Vijanden zowel als vrienden kwamen om de
onverschrokken monnik te zien; maar hij ontving hen met onverstoorde kalmte, en stond
allen met waardigheid en wijsheid ten antwoord. Zijn houding was onbewogen en moedig.
Zijn bleek, mager gelaat, dat de sporen droeg van harde arbeid en krankheid, had een
vriendelike en zelfs opgewekte uitdrukking. De plechtigheid en diepe ernst van zijn
woorden gaven hem een kracht, waar zijn vijanden zelfs niet volkomen wederstand aan
konden bieden. Vrienden zowel als vijanden waren met verwondering vervuld. Sommigen
waren ervan overtuigd, dat hij onder Goddelike invloed stond; anderen verklaarden, gelijk
de Farizeën van Christus: “Hij heeft de duivel.”
Op de volgende dag werd Luther gedagvaard om voor de Rijksdag te verschijnen. Een
keizerlik officier was aangesteld om hem naar de gehoorzaal te begeleiden; toch was het met
moeite, dat hij de plaats bereikte. Iedere straat was met toeschouwers gevuld, die verlangend
waren, de monnik te zien, welke het gewaagd had, zich tegen het gezag van de paus te
verzetten. Toen hij op het punt stond van de zaal binnen te gaan, waar zijn rechters waren,
sprak een oude generaal, de held van menige veldslag, vriendelik tot hem: “Monnikje, moninkje!
ge hebt een strijd v——r u, als ik en menig generaal nooit gekend hebben in onze
104