Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
was God met Zijn volk, en gelukte het de vervolging niet, hun getuigenis tot zwijgen te
brengen. Velen werden de oceaan over naar Amerika verdreven, en legden daar het
fondament van burgerlike en godsdienstige vrijheid, die het bolwerk en de roem van dat
land geworden is.
Nogmaals, gelijk in de apostoliese dagen, bewees zich de vervolging het middel tot
verspreiding van het evangelie. In een afzichtelike kerker, vol laaggezonkenen en
misdadigers, ademde Bunyan de dampkring des hemels, en schreef aldaar zijn wondervolle
afbeelding van de pelgrimsreis uit het land der vernietiging naar de hemelstad. Twee
honderd jaren lang heeft die stem uit de gevangenis te Bedford met ingrijpende kracht de
harten van de mensen toegesproken. Bunyans “Pelgrimsreis” en “Genade overvloedig
bewezen aan de voornaamste van Zondaren” hebben veler gangen naar de weg des levens
henen geleid.
Baxter, Flavel, Alleine, en andere mannen van talent, opvoeding en diepe, christelike
bevindingen stonden op als wakkere verdedigers van het geloof, dat eenmaal aan de heiligen
overgeleverd was. Het werk, dat die mannen gedaan hebben, verbannen en vogelvrij
verklaard door de bevelhebbers van deze wereld, kan nooit te niet gedaan worden. Flavels
“Levensfontein” en “Werking der Genade” hebben duizenden geleerd, hoe ze aan Christus
de bewaring van hun zielen kon- den toevertrouwen. Baxters “Hervormde Predikant” heeft
zich een zegen bewezen voor velen, die een herlevendiging begeren van het werk van God,
en zijn “Eeuwige Rust der Heiligen” heeft zijn werk gedaan tot leiding van zielen naar die
ruste, “die er overblijft voor het volk van God.”
Honderd jaren daarna, in een tijd van grote geestelike duisternis, stonden Whitefield en
de Wesleys op als lichtdragers voor God.Onder het bestuur van de gevestigde kerk was het
Engelse volk tot een staat van godsdienstige achteruitgang vervallen, die zich nauweliks van
het heidendom onderscheiden liet. Natuurgodsdienst was de geliefde studie van de
geesteliken geworden, en sloot het grootste gedeelte van hun godgeleerdheid in. De hogere
klassen smaalden op vroomheid, en waren er trots op, dat ze stonden boven wat ze dweperij
noemden. De lagere klassen waren schrikkelik onwetend, en overgegeven aan ondeugd,
terwijl de kerk niet langer moed of geloof had, om de vertreden zaak van de waarheid nog te
stutten.
De grote leerstelling van de rechtvaardiging door het geloof, die Luther zo duidelik
gepredikt had, was bijna geheel uit het oog verloren; en het Roomse beginsel van zich op
goede werken te verlaten om zalig te worden, had de plaats ervan ingenomen. Whitefield en
de Wesleys, die leden waren van de gevestigde kerk, waren ernstig in hun zoeken naar de
gunst Gods, en die moest, zo hadden ze geleerd, verkregen worden door een rechtvaardige
wandel en nakoming van godsdienstige instellingen. Toen Charles Wesley op zekere tijd
ziek werd, en meende, dat zijn einde nabij was, werd hem gevraagd, waarop hij zijn hoop op
het eeuwige leven grondde. Zijn antwoord was: “Ik heb mijn uiterste best gedaan om God te
175