Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
beoordelen naar ‘s Heren huivering om het recht uit te voeren. Het volk, dat Hij zo lang
verdraagt, en dat Hij niet slaan zal, totdat het de mate van zijn ongerechtigheid in Gods
schatting gevuld heeft, zal eindelik de beker der wraak drinken, waar geen genade mede
wordt gemengd. Wanneer Christus Zijn voorbidding in het heiligdom staakt, zal de
ongemengde wraak, waarmede degenen bedreigd worden, die het beest en zijn beeld
aanbidden en zijn merkteken ontvangen, worden uitgestort. De plagen van Egypte, toen God
op het punt stond Israël te verlossen, waren in aard gelijk aan die vreseliker en uitgebreider
oordelen, die juist v——r de laatste verlossing van het volk van God over de wereld komen
zullen. Deze schrikkelike strafgerichten beschrijvende, zegt de Ziener in de Openbaring: “Er
werd een kwaad en boos gezweer aan de mensen, die het merkteken van het beest hadden,
en die zijn beeld aanbaden.” De zee “werd bloed als van een dode; en alle levende ziel is
gestorven in de zee.”
En “de rivieren en de fonteinen van de wateren werden bloed.” Hoe vreselik die
kastijdingen ook zijn mogen, Gods oordeel is volkomen rechtvaardig. De engel Gods
verklaart, “Gij zijt rechtvaardig, Heer! . . . dat Gij dit geoordeeld hebt; dewijl ze het bloed
van de heiligen en van de profeten vergoten hebben, zo hebt Gij hun ook bloed te drinken
gegeven; want ze zijn het waardig.” Door het volk van God ter dood te veroordelen, hebben
ze even stellig de schuld van hun bloed over zich gebracht, alsof het door hun handen
vergoten was geworden. Op dezelfde wijze verklaarde Christus de Joden van Zijn tijd
schuldig aan al het bloed van de heilige mannen, dat vergoten was sedert de dagen van Abel;
want ze waren met dezelfde geest bezield, en zochten hetzelfde werk te doen, dat deze
moordenaars van de profeten gedaan hadden.
In de plaag, die volgt, wordt aan de zon macht gegeven om “de mensen door vuur te
verhitten. En de mensen werden verhit met grote hitte.” De profeten beschrijven de toestand
van de aarde in die jammerlike tijd aldus: “Het land treurt; . . . want de oogst van het veld is
vergaan.” “Alle bomen van het veld zijn verdord; want de vrolikheid is verdord van de
mensekinderen.” “De granen zijn onder hun kluiten verrot, de schathuizen zijn verwoest.”
“O hoe zucht het vee! de runderkudden zijn bedwelmd, want ze hebben geen weide. ... De
waterstromen zijn uitgedroogd, en een vuur heeft de weiden van de woestijn verteerd.”
“Maar de gezangen van de tempel zullen te dien dage huilen, spreekt de Heer Heer; vele
dode lichamen zullen er zijn in alle plaatsen; men zal ze stilzwijgend wegwerpen.”
Deze plagen zijn niet algemeen, anders zouden de aardbewoners geheel en al afgesneden
worden. Echter zullen ze de vreselikste geselingen zijn, die de mensen ooit hebben
aanschouwd. Al de oordelen over de mens v——r het einde van de proeftijd zijn met genade
gemengd geweest. Het pleitende bloed van Christus heeft de zondaar beschermd tegen het
ontvangen van de volle mate van zijn schuld; maar in het laatste oordeel wordt toorn
uitgestort zonder genade. In die dag zullen er menigten zijn, die de bescherming van Gods
genade begeren, welke ze zo lang veracht hebben. “Ziet de dagen komen, spreekt de Heer,
dat Ik een honger in het land zal zenden; niet een honger naar brood, noch dorst naar water,
443