Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
weerklinken: “Vreest God, en geeft Hem heerlikheid, want de ure van Zijn oordeel is
gekomen.”
Zondaren vroegen met tranen: “Wat moet ik doen om zalig te worden?” Zij, wier leven
zich door oneerlikheid had gekenmerkt, waren verlangend om vergoeding te doen. Allen,
die vrede in Christus gevonden hadden, verlangden, dat anderen in de zegen zouden delen.
De harten van de ouders keerden zich tot de kinderen, en de harten van de kinderen tot hun
ouders. De scheidsmuren van trots en terughoudendheid werden omgeworpen. Hartgrondige
belijdenis werd er gedaan, en de leden van het huisgezin werkten voor de redding van hen,
die hun het naast stonden, en het liefst waren. Menigmaal hoorde men ernstige gebeden
opzenden. Overal werden er gevonden, die in grote zielsangst met God pleitten. Velen
worstelden de gehele nacht in het gebed om de verzekering te erlangen, dat hun eigen
zonden vergeven waren, of om de bekering van hun betrekkingen of buren.
Alle klassen stroomden naar de bijeenkomsten van de Adventisten. Rijken en armen,
hogen en lagen, waren om verschillende redenen begerig, om voor zichzelven de leer van de
wederkomst te horen. De Heer hield de geest van tegenstand in toom, terwijl Zijn
dienstknechten de redenen voor hun geloof verklaarden. Somtijds was het werktuig zwak;
maar Gods Geest gaf kracht aan Zijn waarheid. De tegenwoordigheid van heilige engelen
werd in deze vergaderingen gevoeld, en er werden er dageliks velen aan de gelovigen
toegevoegd. Terwijl de bewijzen voor de spoedige wederkomst van Christus werden
herhaald,luisterden grote menigten in ademloze stilte naar de plechtige woorden. Hemel en
aarde schenen elkander nader te komen. De kracht Gods werd gevoeld door ouden zowel als
door jongen en personen van middelbare leeftijd. De mannen gingen naar hun woningen
terug met een loflied op de lippen, en de blijde tonen klonken door de stille avondlucht.
Niemand, die deze bijeenkomsten bijgewoond heeft, kan ooit die tonelen van die
allerdiepste belangstelling vergeten.
De verkondiging van een bepaalde tijd voor de komst van Christus lokte grote
tegenstand van velen onder alle klassen uit, van de predikant op de kansel tot op de roekelooste,
hemeltergende zon- daar. De woorden van de profetie werden vervuld: “In het
laatste der dagen zullen er spotters komen, die naar hun eigen begeerlikheden zullen
wandelen, en zeggen: Waar is de belofte van Zijn toekomst? Want van die dag, dat de
vaders ontslapen zijn, blijven alle dingen alzo, gelijk van het begin van de schepping,“1
Velen, die voorgaven, de Heiland lief te hebben, verklaarden, dat ze niet tegen de leer van
de wederkomst waren; ze hadden alleen het bezwaar tegen de vastgestelde tijd. Maar Gods
alziend oog doorzag hun harten. Ze wilden er niet van weten, dat Christus zou komen om de
wereld in gerechtigheid te oordelen. Ze waren ontrouwe dienstknechten geweest; hun werk
kon het onderzoek van de God, Die de harten proeft, niet lijden, en ze vreesden, hun Heer te
ontmoeten. Evenals de Joden in de tijd van de eerste komst van Christus, waren ze niet
gereed om Jezus te verwelkomen. Ze weigerden niet alleen om naar de eenvoudige leringen
van de Bijbel te luisteren, maar bespotten hen, die naar de Heer uitzagen. Satan en zijn
257