Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
doolden in woestijnen, en op bergen, en in spelonken, en in de holen der aarde.” De
katakomben boden schuilplaats aan duizenden. Onder de heuvels buiten de stad Rome
waren lange galerijen uitgegraven, door zand en rots, een donkere doolhof van gangen, die
zich mijlen ver buiten de muren van de stad uitstrekte. In deze onderaardse schuilplaatsen
begroeven de volgelingen van Christus hun doden; en daar ook vonden zijzelven een tehuis,
als ze verdacht en vogelvrij verklaard werden. Wanneer de Levensgever hen zal wakker
roepen, die de goede strijd gestreden hebben, zal er menig martelaar voor Christus uit die
donkere spelonken te voorschijn treden.
Te midden van de wreedste vervolgingen bewaarden deze getuigen voor Jezus hun
geloof onbevlekt. Schoon alle gemakken van het leven hun ontnomen waren, en ze van het
zonnelicht afgesloten zich een tehuis moesten zoeken in de vriendelike schoot der aarde,
uitten ze geen enkele klacht. Met woorden van geloof, geduld en hoop bemoedigden ze
elkander cm ontbering en nood fe verdragen. Het verlies van iedere aardse zegen kon er hen
niet toe brengen hun geloof in Christus te verzaken. Verdrukking en vervolging waren hun
slechts stappen, die hen nader brachten tot hun rust en hun loon.
Gelijk Gods dienstknechten van ouds werden er velen “uitgerekt, de aangeboden
verlossing niet aannemende, opdat ze een betere opstanding verkrijgen zouden.” Ze
herinnerden zich de woorden van hun Meester, dat, wanneer ze vervolgd zouden worden om
Christus’ wil, ze zich moesten verblijden en verheugen, omdat hun loon in de hemelen groot
zou zijn; daar ook de profeten, die v——r hen geweest waren, aldus vervolgd waren
geworden. Ze verheugden zich, dat ze waardig geacht werden om der wille van de waarheid
te lijden, en triomfliederen stegen op uit het midden van de knetterende vlammen. In het
geloof opwaarts ziende, zagen ze Christus en de engelen over de muren van de hemelstad
heen met de innigste belangstelling op hen neerblikken, en hun standvastigheid goedkeurend
aanschouwen. Er kwam een stem tot hen neer van de troon Gods: “Zijt getrouw tot de dood,
en Ik zal u geven de kroon des levens.”
Satans pogingen om de kerk van Christus door geweld te verstoren, waren vergeefs. De
grote strijd, in welke de volgelingen van Jezus het leven lieten, hield niet op, toen die
getrouwe banierdragers op hun posten sneuvelden. Ze overwonnen door nederlaag. [Gods
werklieden werden gedood, maar Zijn werk ging gestadig voorwaarts. Het evangelie werd al
meer verbreid, en het aantal aanhangers groeide gedurig aan. Het baande zich een weg, waar
alle toegang afgesloten was, zelfs tot de adelaren van Rome. Een zeker Christen, die met de
heidense overheden, welke do vervolging met kracht wilden doorzetten, in woordewisseling
was, zei: Gij moogt ons “doden, martelen, en veroordelen. Uw onrechtvaardigheid is het
bewijs dat we onschuldig zijn. . . . Ook helpt uw wreedheid u niets.” Die was slechts een
krachtiger uitnodiging om anderen tot hun overtuiging te brengen. “Hoe meer wij door u
afgemaaid worden, hoe meer in aantal we weer opschieten; het bloed van de Christenen is
zaad.”
22