Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
verachting van de hand gewezen. De gerechtshoven leenden altijd het oor aan een edelman
tegen een landbouwer; algemeen was bekend, dat de rechters geschenken aannamen; en ten
gevolge van dit stelsel van algemeen bederf, had de kleinste gril van de aristokratie kracht
van wet. Van de belastingen, die door de wereldlike overheden aan de ene kant, en de
geestelikheid aan de andere van de burgers werden afgeperst, kwam de helft niet in de
konink- like of episkopaalse schatkist; de rest werd verkwist in zedeloze zelfbevrediging. En
de mannen, die op die wijze hun medeonderdanen verarmden, waren zelven vrij van
belasting, en hadden volgens de wet of het landsgebruik recht op alle staatsbetrekkingen. De
bevoorrechte klassen waren honderd vijftig duizend in getal, en om hen te bevredigen waren
er miljoenen veroordeeld tot een hopeloos en ontaard bestaan.”
Het hof was aan weelde en zedeloosheid overgegeven. Er bestond weinig vertrouwen
tussen het volk en de heersers. Aan al hetgeen de regering deed, hechtte zich de verdenking
van kwade bedoeling en zelfzucht. Gedurende meer dan een halve eeuw v——r de
Revolutie zat Lodewijk XV. op de troon, die zelfs in die goddeloze tijden als een vadzig,
onbeduidend en zinnelik vorst bekend stond. Er was geen zieners oog nodig, om met een
ontaarde en wrede aristokratie en een verarmde en onwetende lagere klasse, met de staat in
finantiële moeilikheden, en het volk in wanhoop, een vreselike opstand te voorzien, die
dreigde los te barsten. De koning was gewoon om de waarschuwingen van zijn raadgevers
te beantwoorden met de woorden: “Tracht de zaken aan het lopen te houden zo lang als ik
verwacht word te zullen leven; na mijn dood kan er gebeuren wat wil.” Het was tevergeefs,
dat er op de noodzakelikheid van een hervorming aangedrongen werd. Hij zag het kwaad,
maar had de moed noch de kracht om het tegen te gaan. Het lot, dat Frankrijk wachtte, werd
slechts te duidelik geschilderd in zijn onverschillig en zelfzuchtig antwoord,— “Na mij de
zondvloed!”
Door op de naijver van de koningen en heersende klassen te werken, had Rome hen ertoe
gebracht om het volk in slavernij te houden, wel wetende, dat de staat op die wijze
verzwakken zou, ten einde door dit middel beide heersers en volk aan zich dienstbaar te
maken. Met scherpzinnig staatsbeleid zag Rome in, dat om met goed gevolg mensen tot
slaven te maken, de boeien om hun zielen geslagen moesten worden; dat de zekerste weg
om hen te verhinderen, zich van hun slavernij te ontslaan, was, hen ongeschikt te maken
voor vrijheid. Duizendmaal erger dan het lichamelik lijden, dat het gevolg van die
staatkunde was, was de zedelike ontaarding. Van de Bijbel beroofd, en overgegeven aan de
leringen van dweperij en zelfzucht, was het volk in onwetendheid en bijgeloof gehuld, en in
zonde verzonken, zodat het geheel en al ongeschikt was om zichzelf te regeren.
Doch de uitwerking van dit alles was zeer verschillend van wat Rome had bedoeld. In
plaats van de menigte in blinde gehoorzaamheid aan zijn leerstellingen te houden, was de
uitkomst van zijn werk, dat ze ongelovigen en opstandelingen werden. Het Romanisme
verachtten ze als priesterbedrog. Ze zagen in de geestelikheid een oorzaak, die tot hun
verdrukking bijdroeg. De enige god, die ze kenden, was de god van Rome; zijn leer was hun
194