Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
verwachten. “Dat niemand u verleide op enigerlei wijze,“1 is zijn waarschuwend woord.
Indien ze toegaven aan verwachtingen, die niet door de Schrift bekrachtigd werden, zouden
ze tot een verkeerde gedragslijn gebracht worden; teleurstelling zou hen blootstellen aan de
spot van ongelovigen, en ze zouden in gevaar staan van aan ontmoediging toe te geven, en
in verleiding komen van aan de waarheden te twijfelen, die noodzakelik waren voor hun
zaligheid. De vermaning van de apostel aan de Thessaloni- censen bevat een gewichtige les
voor hen, die in de laatste dagen leven. Veel Adventisten hebben het gevoel gehad, dat
tenzij ze hun geloof op (2 Thess. 2:3). een bepaalde tijd voor de wederkomst des Heren
konden vestigen, ze niet ijverig en waakzaam konden zijn in hun voorbereiding. Doch
wanneer hun hoop keer op keer opgewekt wordt, alleen om opnieuw teleurgesteld te worden,
wordt hun geloof z— geschokt, dat het hun bijna onmogelik is, om nog onder de indruk te
blijven van de grote waarheden van de profetie.
Het prediken van een bepaalde tijd voor het oordeel bij de afkondiging van de eerste
boodschap was op bevel van God. De berekening van de profetiese tijdperken, waarop die
boodschap zich grondde, en waardoor het einde van de 2300 dagen in de herfst van 1844
viel, is onbetwistbaar. De herhaalde pogingen om nieuwe datums voor het begin en einde
van de profetiese tijdperken te vinden, en de onjuiste redenering, die nodig is om deze
stellingen te verdedigen, leidt de harten niet alleen van de tegenwoordige waarheid af, maar
verijdelt ook alle pogingen om de profetieën uit te leggen. Hoe meer er een bepaalde tijd
voor de wederkomst van de Heer gesteld wordt, en hoe algemener die wordt verkondigd,
hoe beter het Satan aanstaat. Als de tijd verstreken is, bezorgt hij de voorstanders spot en
verachting, en hoont op die wijze de grote Advent-beweging van 1843 en 1844. Zij, die in
deze dwaling volharden, zullen ten laatste een datum bepalen, die te ver in de toekomst ligt
voor de wederkomst van Christus. Aldus zullen ze er toe komen om te rusten op een valse
zekerheid, en velen zullen het niet inzien v——r het te laat is.
De geschiedenis van het oude Israël is een treffend beeld van de ondervinding, die de
Adventisten hebben opgedaan. God leidde Zijn kinderen in de Advent-beweging, evenals
Hij de kinderen Israëls uit Egypteland leidde. In de grote teleurstelling werd hun geloof op
de proef gesteld, gelijk dat van de Hebreën aan de Rode Zee. Hadden ze bij voortduring
vertrouwd op de leidende hand, die met hen geweest was in hun voorgaande ondervinding,
ze zouden de zaligheid Gods hebben gezien. Indien allen, die aan het werk van 1844
deelnamen, de boodschap van de derde engel hadden aangenomen, en die in de kracht van
de Heilige Geest verkondigd hadden, de Heer zou hun pogingen krachtig hebben gesteund.
De wereld zou zich gebaad hebben in een stroom van licht. De aardbewoners zouden jaren
geleden gewaarschuwd zijn geweest, het sluitingswerk zou zijn voltooid, en Christus zou
gekomen zijn om Zijn volk te verlossen.
Het was Gods wil niet, dat Israël veertig jaren in de wildernis zou ronddwalen; Hij
wenste hen rechtuit naar het land Kanaän te leiden, en hen daar te vestigen als een heilig,
gelukkig volk. Maar “zij hebben niet kunnen ingaan van wege hun ongeloof.” Ten gevolge
320