Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
uitdrukking “het koninkrijk der hemelen,” om het werk van de Goddelike genade op de
harten van de mensen aan te duiden.
Alzo ook betekent de troon der heerlikheid het koninkrijk der heerlikheid, en op dit
koninkrijk wordt gedoeld in de woorden van de Heiland: “Wanneer de Zoon des mensen
komen zal in Zijn heerlikheid, en al de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op de
troon van Zijn heerlikheid; en v——r Hem zullen al de volken vergaderd worden.” Dit
koninkrijk is nog in de toekomst. Het zal niet gesticht worden v——r de wederkomst van
Christus.
Het koninkrijk der genade werd onmiddellik na de val van de mens opgericht, toen er
een plan werd beraamd voor de verlossing van het zondige geslacht. Het bestond toen in het
voornemen en door de belofte Gods; en door het geloof kon de mens er onderdaan van
worden. Toch werd het niet wezenlik bevestigd, voordat Christus gestorven was. Zelfs nadat
Hij Zijn aardse bediening op zich genomen had, zou de Heiland, uitgeput door de
hardnekkigheid en ondankbaarheid van de mensen, zich van het offer op Golgotha terug
hebben kunnen trekken. In Gethsemané trilde de bittere beker in Zijn hand. Zelfs toen nog
had Hij zich het bloedzweet van het voorhoofd kunnen wissen, en het schuldig
mensegeslacht kunnen laten omkomen in zijn goddeloosheid. Had Hij dit gedaan, er had
geen verlossing kunnen zijn voor de gevallen mensheid. Maar toen de Heiland Zijn leven
aflegde, en met Zijn laatste ademtocht uitriep: “Het is volbracht,” toen was de uitvoering
van het verlossingsplan verzekerd. De belofte van de zaligheid, aan het zondige paar in
Eden gegeven, was bekrachtigd. Het koninkrijk der genade, dat tevoren bestaan had door de
belofte Gods, werd toen bevestigd.
Aldus gaf de dood van Christus — juist die gebeurtenis, welke de discipelen hadden
beschouwd als de eindelike vernietiging van hun hoop — hun voor eeuwig de verzekering
ervan. Terwijl hij hun een wrede teleurstelling berokkende, was hij het grootste bewijs, dat
hun geloof zich niet had vergist. De gebeurtenis, die hen met rouw en wanhoop had vervuld,
was dezelfde, die een deur der hope opende voor ieder kind van Adam, en die het
middelpunt vormde van het toekomstige leven en de eeuwige gelukzaligheid van al Gods
getrouwen in alle eeuwen.
Voornemens van oneindige barmhartigheid bereikten hun vervulling door de
teleurstelling van de discipelen. Terwijl hun harten zich gewonnen gaven voor de Goddelike
genade en de kracht van de leer van Hem, Die “sprak, gelijk nooit een mens gesproken had,”
was toch nog met het reine goud van hun liefde tot Jezus, het lage allooi van wereldse trots
en zelfzuchtige eerzucht vermengd. Zelfs in de zaal, waar het pascha genuttigd werd, in die
plechtige ure, toen hun Meester reeds de schaduwen van Gethsemané binnentrad, was er
“twisting onder hen, wie van hen de meeste zou zijn.” Hun visioen was vol van de troon, de
kroon, en de heerlikheid, terwijl onmiddellik v——r hen lagen de vernedering en zielsangst
van de hof, de gerichtszaal, het kruis van Golgotha. Het was de trots van hun hart, hun dorst
241