Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
zouden hebben, opdat ze niet door zijn lagen bedrogen en overwonnen zouden worden. Ook
wilde Hij, dat het volk uit die streek de macht zou aan-schouwen, die Hij had om de banden
van de Satan te verbreken, en zijn gevangenen in vrijheid te stellen. En ofschoon Jezus zelf
vertrok, bleven de mannen, die Hij zo wonderdadig verlost had, achter, om de
barmhartigheid van hun weldoener te verkondigen.
Er staan andere gevallen van gelijke aard in de Schrift opgetekend. De dochter van de
Syro-Feniciese vrouw was gans en al onder de macht van een onreine geest, welke Jezus
uitwierp door Zijn woord. Een “van de duivel bezeten, die blind en stom was;”2 een
jongeling, die een stomme geest had, welke “hem menigmaal in het vuur en in het water
wierp, om hem te verderven;” de bezetene, welke, door “een geest van een onreine duivel”4
geplaagd, de Sabbatsrust van de synagoge te Kapernaüm verstoorde,— deze allen werden
door de medelijdende Heiland geheeld. In bijna ieder geval sprak Christus de duivel aan als
een zelfbewust wezen, hem bevelende, uit te gaan van zijn slachtoffer, en het niet verder te
kwellen. De verzamelde gemeente te Kapernaüm, zijn grote kracht ziende, was verbaasd, en
“ze spraken samen tot elkander, zeggende: Wat woord is dit, dat Hij met macht en kracht de
onreine geesten gebiedt, en ze varen uit?”
Zij, die van duivel bezeten waren, worden gewoonlik voorgesteld als in zwaar lijden
verkerende; toch waren er uitzonderingen op deze regel. Om bovennatuurlike macht te
verkrijgen, stelden sommigen zich open voor de invloed van Satan. Natuurlik hadden die
geen strijd te voeren met de duivelen. Tot deze klasse behoorden diegenen, die de geest van
waarzeggerij hadden,— Simon Magus, Elymas de tovenaar, en de dienstmaagd, die Paulus
en Silas te Filippi volgde. Niemand is in groter gevaar van onder de invloed van boze
geesten te geraken, dan zij, die, niettegenstaande het duidelike en overvloedige getuigenis
van de Schrift het bestaan en werk van de duivel en zijn engelen ontkennen. Zolang we hun
bedrog niet inzien, behalen ze bijna onberekenbaar voordeel op ons; en velen slaan acht op
hun inblazingen, terwijl ze menen te volgen, wat hun eigen wijsheid hun voorschrijft. Dit is
de reden waarom Satan, naarmate we het einde nader komen, wanneer de duivel het
machtigst zal werken om te bedriegen en te verwoesten, overal het geloof verspreidt, dat hij
niet bestaat. Zijn wijze van doen is, zichzelf en de manier, waarop hij werkt, te verbergen.
Er is niets, waarvoor de grote bedrieger z— zeer vreest, dan dat wij bekend zullen
worden met zijn lagen. Ten einde zijn ware karakter en bedoelingen beter te vermommen,
heeft hij zich z— laten voorstellen, dat hij geen sterker gevoelen gaande maakt dan spot of
verachting. Hij schept er behagen in, afgebeeld te worden als een bespottelik of wal- gelik
voorwerp, mismaakt, half dier en half mens. Hij hoort gaarne zijn naam in een grap of spot
noemen door degenen, die zichzelven voor verstandige, welingelichte mensen houden.
Het is omdat hij zich met zulk een volmaakte behendigheid vermomd heeft, dat de vraag
zo algemeen gedaan wordt: “Bestaat er waarlik zulk een wezen?” Het is een bewijs van het
welgelukken van zijn arbeid, dat theorieën, die het eenvoudigste getuigenis van de Schriften
362