Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Prinsen, aanvoerders, en gewone soldaten vloden in alle richtingen, en wierpen hun
wapenen weg. Tevergeefs trachtte de pauselike afgevaardigde, die de inval bestuurde, zijn
verschrikte en verwarde macht weder te verzamelen. Niettegenstaande zijn uiterste
pogingen werd hijzelf in de stroom van de vluchtelingen medegevoerd. De nederlaag was
volkomen, en weder viel er een ontzaglike buit de overwinnaars in handen.
Zo vluchtte ten tweeden male een groot leger, uitgezonden door de machtigste volken
van Europa, een grote bende moedige, krijgshaftige mannen, geleerd en uitgerust ten strijde,
zonder dat er een slag geslagen was, voor de verdedigers van een klein en tot hiertoe zwak
volk. Hier was een openbaring van Goddelike macht. De indringers werden geslagen door
bovennatuurlike angst. Hij, die Farao’s heir in de Rode Zee deed omkomen, die de legers
van de Midianieten voor Gideon en zijn drie honderd deed vluchten, die in één nacht de
legerscharen van de trotse Assyriër vernietigde, had wederom Zijn hand uitgestrekt om de
macht van de onderdrukker te fnuiken. “Aldaar zijn ze met vervaardheid vervaard geworden,
waar geen vervaardheid was: want God heeft de beenderen des- genen, die u belegerde,
verstrooid: gij hebt hen beschaamd gemaakt, want God heeft hen verworpen.”
De pauselike leiders, er aan wanhopende om door geweld te overwinnen, namen ten
laatste de toevlucht tot staatslist. Er werd een overeenkomst getroffen, waarbij aan de
Bohemers ogenschijnlik vrijheid van geweten werd toegestaan, doch die hen in
werkelikheid verraderlik onder de macht van Rome bracht. De Bohemers hadden vier
punten als vredesvoorwaarden met Rome gesteld: Vrije verkondiging van de Bijbel; het
recht voor de gehele gemeente op het brood zowel als de wijn bij het avondmaal, en het
gebruik van de moedertaal bij de godsdienstoefening; uitsluiting van de geestelikheid van
alle wereldse posten en gezag; en, in geval van wangedrag, jurisdiktie van de burgerlike
hoven zowel over de geestelik- heid als over de leken. De pauselike overheden “kwamen ten
laatste overeen om de vier artikelen van de Hussieten aan te nemen, doch het recht van ze
uit te leggen, dat is, de ware bedoeling ervan vast te stellen, zou bij. het koncilie berusten,—
met andere woorden, bij de paus en de keizer.” Op deze grondslag werd er een verdrag
gesloten, en Rome won door huichelarij en bedrog, wat het door strijd niet had kunnen
verkrijgen; want door zijn eigen uitlegging te geven aan de artikelen van de Hussieten,
zowel als aan de Bijbel, kon het de betekenis ervan z— verdraaien, dat het zijn eigen
doeleinden bereikte.
Een grote klasse van mensen in Bohemen weigerde in het verdrag toe te stemmen, daar
ze inzagen, dat ze hun vrijheid zouden verliezen. Het gevolg was scheuring en verdeeldheid,
die tot strijd en bloedvergieten onder henzelven leidden. In deze strijd viel de edele
Procopius, en de vrijheid van Bohemen ging te gronde. Sigismund, de verrader van Huss en
Jérome, werd nu koning van Bohemen, en zijn eed om de rechten van de Bohemers te
handhaven niet achtende, begon hij het pauselike gezag in te voeren. Maar hij plukte weinig
vruchten van zijn onderdanigheid aan Rome. Twintig jaren lang was zijn leven vol moeite
en gevaren geweest. Zijn legers waren versmolten en zijn schatten verteerd door een lange
77