Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Wanneer God de mensen zulke gewichtige boodschappen zendt, dat die gezegd worden
verkondigd te worden door heilige engelen, die in het midden van de hemel vliegen,
verlangt Hij van elk een, die gezond verstand ontvangen heeft, dat hij er acht op zal geven.
De vreselike oordelen, die over de dienst van het beest en zijn beeld uitgesproken worden,
behoorden er iedereen toe te leiden, de profetieën ijverig te onderzoeken, ten einde te
ontdekken, wat het merkteken van het beest is, en hoe men het ontvangen ervan kan ontgaan.
Maar de grote menigte van de mensen keert het oor af van de woorden der waarheid, en
wendt zich tot fabelen. De apostel Paulus zegt, ziende op de laatste dagen: “Want er zal een
tijd zijn, wanneer ze de gezonde leer niet zullen verdragen.” Die tijd is nu geheel en al daar.
Scharen van mensen zijn er, die geen bijbelse waarheid wensen, omdat die de begeerten van
het zondige hart, dat de wereld liefheeft, tegengaat, en Satan voorziet hen van de
misleidingen, die ze liefhebben.
Maar God wil een volk op aarde hebben, dat de Bijbel, en de Bijbel alleen, zal
handhaven als standaard van alle leerstellingen, en grondslag van alle hervormingen. De
meningen van geleerde mannen, de gevolgtrekkingen van de wetenschap, de
geloofsbelijdenissen of besluiten van geestelike koncilies, even talrijk en evenzeer in
tegenspraak met elkander, als de kerken, welke ze vertegenwoordigen, de stem der
meerderheid,— geen van deze zaken behoort beschouwd te worden als een bewijs v——r of
tegen punten van godsdienstige overtuiging. V——r we een leerstelling of voorschrift
aannemen, moeten we een duidelik “alzo spreekt de Heer” eisen om het te steunen.
Satan tracht onophoudelik de aandacht op de mens in plaats van op God te vestigen. Hij
leidt er de mensen toe om op bisschoppen, predikanten en theologiese professoren te zien
als hun gidsen, in plaats van de Schriften te onderzoeken, om voor zichzelven te leren, wat
hun plicht is. Dan kan hij, door de harten van deze leiders te beheersen, invloed op de
menigte uitoefenen naar zijn wil. Toen Christus kwam om de woorden des levens te spreken,
hoorde het gewone volk Hem gaarne; en velen, zelfs onder de priesters en oversten,
geloofden in Hem. Maar de voor- naamsten onder de priesters en voorgangers van het volk
waren vast besloten om Zijn leer te veroordelen en te verwerpen. Ofschoon al hun pogingen
om beschuldigingen tegen Hem te vinden, verijdeld werden, en ze huns ondanks de invloed
moesten gevoelen van de Goddelike macht en wijsheid, die zich aan Zijn woorden paarde,
bleven ze toch bij hun vooroordeel; ze verwierpen de duidelikste bewijzen dat Hij de
Messias was, om niet gedwongen te worden, Zijn discipelen te zijn. Deze tegenstanders van
Jezus waren mannen, welke het volk van kindsbeen aan geleerd had te eerbiedigen, en voor
wier gezag het gewoon geweest was, zich onvoorwaardelik te buigen. “Hoe komt het,”
vroegen ze, “dat onze overheden en schriftgeleerden niet in Jezus geloven? Zouden deze
vrome mannen Hem niet aannemen, indien Hij de Christus was?” Het was de invloed van
zulke leraars, die er het Joodse volk toe bracht, hun Verlosser te verwerpen.
De geest, die deze priesters en overheden bezielde, openbaart zich nog in velen, die zich
op grote vroomheid laten voorstaan. Ze weigeren om het getuigenis van de Schrift
420