Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
worden.” De nacht, die Jakob in angst doorbracht, toen hij in het gebed worstelde om
verlossing uit Ezau’s hand, is een beeld van de ondervinding van Gods volk in de tijd van
benauwd-heid. Wegens het gepleegde bedrog ter verkrijging van de zegen van zijn vader,
die voor Ezau bestemd was, was Jakob voor zijn leven gevlucht, verschrikt door de
gevaarlike bedreigingen van zijn broeder. Na jaren lang in ballingschap doorgebracht te
hebben, had hij zich op Gods bevel op reis begeven, om met zijn vrouwen en kinderen,
kudden en vee naar zijn geboorteland terug te keren. Toen hij de grenzen van het land
bereikte, werd hij met schrik vervuld door tijdingen van Ezau’s komst aan het hoofd van een
bende krijgslieden, ongetwijfeld besloten om wraak te oefenen.
Jakobs gezelschap, ongewapend en weerloos, scheen op het punt van de hulpeloze
slachtoffers te worden van geweld en moord. Bij de last van angst en vrees voegde zich het
verpletterend gewicht van zelfverwijt; want het was zijn eigen zonde, die dit gevaar over
hem had gebracht. Zijn enige hoop was op de genade Gods; zijn enige bescherming moest
het gebed zijn. Toch liet hij niets ongedaan van zijn eigen kant, om voor het onrecht aan zijn
broeder te boeten, en het dreigende gevaar af te weren. Zo ook behoren de volgelingen van
Christus bij het naderen van de tijd van benauwdheid alle pogingen aan te wenden om zich
in een behoorlik daglicht voor de mensen te stellen, vooroordeel te ontwapenen, en het
gevaar zoeken af te wenden, dat vrijheid van geweten bedreigt.
Na zijn familie weggezonden te hebben, opdat die geen getuige zou zijn van zijn nood,
blijft Jakob alleen om v——r God te pleiten. Hij belijdt zijn zonde, en erkent met
dankbaarheid de genade Gods aan hem bewezen, terwijl hij in diepe ootmoed melding
maakt van het verbond, met zijn vaderen gemaakt, en de beloften aan hemzelf geschonken
in het nachtgezicht te Bethel, en in het land van zijn ballingschap. Het keerpunt in zijn leven
is gekomen; alles staat op het spel. In de duisternis en eenzaamheid houdt hij aan met
bidden, en zich voor God te verootmoedigen. Plotseling wordt er een hand op zijn schouder
gelegd. Hij meent, dat het een vijand is, die hem het leven zoekt te benemen, en met al de
kracht, die de wanhoop schenkt, worstelt hij met zijn tegenpartij. Bij het aanbreken van de
dag openbaart de vreemdeling zijn bovennatuurlike kracht; door zijn aanraking schijnt de
sterke man verlamd, en als een hulpeloze, wenende smekeling valt hij zijn geheimzinnige
tegenpartijder om de hals.
Jakob weet nu, dat het de Engel des verbonds is, met wie hij gestreden heeft. Schoon
kreupel en in zware pijn, geeft hij zijn doel niet op. Lang heeft hij verlegenheid, wroeging
en droefheid wegens zijn zonde verduurd; nu moet hij de verzekering hebben, dat die
vergeven is. De Goddelike bezoeker schijnt op het punt, hem te verlaten; doch Jakob klemt
zich aan hem vast, en smeekt om een zegen. De engel pleit: “Laat me gaan; want de
dageraad is opgegaan;” doch de patriarch roept uit: “Ik zal u niet laten gaan, tenzij dat ge me
zegent.” Welk een vertrouwen, welk een standvastigheid en volharding worden hier ten toon
gespreid! Was dit een trotse, aanmatigende eis geweest, Jakob zou ogenblikkelik vernietigd
zijn geworden; maar wat zich hier toonde, was de vrijmoedigheid van een mens, die zijn
435