Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
waarop deze schriftuurplaatsen heenwijzen, is niet die, welke aan Adam werd aangekondigd,
want alle mensen lijden de straf van zijn overtreding. Het is “de tweede dood,” die
tegenover het eeuwige leven wordt gesteld.
Als gevolg van Adams zonde is de dood tot het gehele mensegeslacht doorgegaan. Allen
tezamen gaan ze ten grave. En ten gevolge van de bepalingen van het heilsplan zullen allen
weder uit hun graven worden voortgebracht. “Er zal een opstanding van de doden wezen,
beide van de rechtvaardigen en van de onrechtvaardigen;” “want gelijkerwijs ze allen in
Adam sterven, alzo zullen ze ook in Christus allen levend gemaakt worden.” Maar er wordt
onderscheid gemaakt tussen de twee klassen, die uit de graven zullen worden voortgebracht.
“Allen, die in de graven zijn, zullen Zijn stem horen; en zullen uitgaan, die het goede
gedaan hebben, tot de opstanding van het leven, en die het kwade gedaan hebben, tot de.
opstanding van de verdoemenis.” Zij, die “waardig geacht” zijn om deel te hebben aan de
opstanding van het leven, zijn “zalig en heilig.” “Over dezen heeft de tweede dood geen
macht.”
Maar zij, die zich niet door berouw en geloof van vergiffenis verzekerd hebben, moeten
de straf van hun overtreding,—“de bezoldiging van de zonde,“—dragen. Ze lijden straf,
verschillend in duur en hevigheid, “naar hun werken,” maar die ten slotte op de tweede dood
uitloopt. Daar het Gode in Zijn rechtvaardigheid en barmhartigheid onmogelik is om de
zondaar in zijn zonden te redden, ontneemt Hij hem het bestaan, dat zijn overtredingen
hebben verbeurd, en dat hij zich onwaardig betoond heeft. Een van de gewijde schrijvers
zegt: “Nog een weinig, en de goddeloze zal er niet zijn, en ge zult acht nemen op zijn plaats,
maar hij zal er niet wezen.” En een ander verklaart: “Ze zullen zijn, alsof ze er niet geweest
waren.” Met schande bedekt verzinken ze in hopeloze, eeuwige vergetelheid.
Aldus zal er een einde gemaakt worden aan de zonde, met al het wee en de verwoesting,
die eruit ontstaan zijn. De psalmist zegt: “Gij hebt de goddelozen verdaan, hun naam
uitgedelgd tot in eeuwigheid en altoos. O vijand, zijn de verwoestingen in eeuwigheid?”
Wanneer Johannes in de Openbaring vooruitblikt op de eeuwige staat, hoort hij van het
ganse heelal een lofzang oprijzen, waarin geen enkele wanklank zich mengt. Hij hoorde
ieder schepsel in de hemel en op de aarde Gode heerlikheid toebrengen. Dan zullen er geen
verloren zielen zijn, die God lasteren, terwijl ze gefolterd worden door nimmer eindigende
pijniging; geen ellendige wezens in de hel zullen hun gekerm mengen met de liederen van
de gezaligden.
Op de dwaling van de natuurlike onsterfelikheid als grondslag berust de leer van het
bewustzijn in de dood,— welke leer, even als die van de eeuwigheid van de straf, tegen het
onderwijs van de Schrift, de stem van de rede, en ons menselik gevoel ingaat. Volgens het
algemeen aangenomen geloof dragen de verlosten in de hemel kennis aan alles, wat op
aarde plaats heeft, en in het biezonder aan het leven van de vrienden, die ze achtergelaten
hebben. Maar hoe zou het een bron van geluk voor de doden kunnen wezen, op de hoogte te
382