Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
De reiniging moest in de ware eredienst, zowel als in die, welke uit schaduwen bestond,
door bloed geschieden; in de eerste met het bloed van dieren; in de laatste, met het bloed
van Christus. Paulus geeft als reden aan, waarom de rechtvaardiging door bloed geschieden
moet, dat er zonder bloedstorting geen vergeving bestaat. Vergeving, of het wegdoen van
zonde, is het werk, dat volbracht moet worden. Maar hoe kon er zonde verbonden zijn met
het heiligdom, hetzij in de hemel of op de aarde? Dit ontdekt men door de verwijzing naar
de zinnebeeldige eredienst; want de priesters, die op aarde dienst deden, dienden “het
voorbeeld en de schaduw van de hemelse dingen.”
De bediening van het aardse heiligdom was tweeërlei: de priesters dienden dageliks in
het heilige, terwijl de hogepriester eenmaal per jaar een biezonder verzoeningswerk deed in
het heilige der Heiligen, tot reiniging van het heiligdom. Dag na dag bracht de berouwvolle
zondaar zijn offer naar de deur van de tabernakel, en, zijn hand op het hoofd van het
slachtoffer leggende, deed hij belijdenis van zijn zonden, en droeg die aldus, in een beeld,
van zichzelf op het onschuldige dier over. Daarna werd het dier geslacht. “Zonder
bloedstorting,” zegt de apostel, “geschiedt er geen vergeving.” “Want de ziel van het vlees
is in het bloed.” De wet Gods, waartegen overtreden is, eist het leven van hem, die die wet
geschonden heeft. Het bloed, het verbeurde leven van de zondaar voorstellende, wiens
schuld door het slachtoffer gedragen werd, werd door de priester in het heilige gebracht en
gesprengd v——r het voorhangsel, waarachter de ark stond, die de wet bevatte, tegen welke
de zondaar overtreden had. Door deze ceremonie werd de zonde door het bloed in een beeld
op het heiligdom overgebracht. In sommige gevallen werd het bloed niet in het heilige
gebracht; maar dan moest het vlees door de priester gegeten worden, gelijk Mozes beval
aan de zonen van Aäron, zeggende: “God heeft u dat gegeven, opdat ge de ongerechtigheid
van de vergadering zoudt dragen.” Beide deze ceremonieën stellen de overdracht van de
zonde van de boeteling op het heiligdom voor.
Dit was het werk, dat het gehele jaar door dag na dag voortgezet werd. Aldus werden de
zonden van Israël op het heiligdom overgedragen, en het was nodig, dat er iets bie- zonders
geschiedde voor het wegdoen ervan. God beval, dat er verzoening gedaan zou worden voor
elk van de heilige vertrekken. “Zo zal hij voor het heilige, van wege de on- reinigheden van
de kinderen Israëls, en van wege hun overtredingen, naar al hun zonden, verzoening doen,
en alzo zal hij doen aan de tent der samenkomst, welke met hen woont in het midden van
hun onreinigheden.” Er moest ook verzoening gedaan worden voor het altaar, om “dat te
reinigen en te heiligen van de onreinigheden van de kinderen Israëls.”
Eenmaal in het jaar, op de grote verzoendag, trad de priester het heilige der heiligen
binnen, om het heiligdom te reinigen. Het werk daar gedaan, besloot de jaarlikse bediening.
Op de verzoendag werden er twee lammeren van geitebokken aan de deur van de tabernakel
gebracht, en werd het lot over ze geworpen, “één lot voor de Heer, en één lot voor de
weggaande bok.” De bok, waarop het lot voor de Heer viel, moest geslacht worden als een
zondoffer voor het volk. En de priester moest zijn bloed binnen het voorhangsel brengen, en
293