Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
in de hemel volgen Hem.” De heilige engelen, een grote, ontelbare schare, vergezellen Hem
op Zijn weg met lofgezangen van hemelse melodie. Het luchtruim schijnt gevuld te zijn met
blinkende gedaanten — “tienduizendmaal tienduizenden, en duizendmaal duizen-den.”
Geen mensepen vermag het toneel te beschrijven; geen eindig verstand is in staat om de
heerlikheid ervan te bevatten. “Zijn heerlikheid bedekte de hemelen, en het aardijk was vol
van Zijn lof, en er was een glans als van het licht.”
Terwijl de levende wolk al nader komt, aanschouwt ieder oog de Vorst des Levens. Geen
doornekroon schendt nu dat heilig hoofd, maar een diadeem van glorie drukt Zijn Goddelike
slapen. Het licht van Zijn aangezicht doet de verblindende glans van de middagzon
verbleken. “En Hij heeft op Zijn kleed en op Zijn dij deze naam geschreven: Koning der
koningen en Heer der heren.”
In Zijn tegenwoordigheid “veranderen alle aangezichten in bleekheid;” op hen, die Gods
genade verworpen hebben, valt de verschrikking van eeuwige wanhoop. “Hun hart versmelt,
en de knieën schudden,” “en hun aller aangezichten betrekken.” De rechtvaardigen roepen
bevend uit: “Wie kan bestaan?” Het gezang van de engelen verstomt, en er heerst een korte,
ontzagwekkende stilte. Dan wordt Jezus’ stem gehoord, zeggende: “Mijn genade is u
genoeg.” De aangezichten van de rechtvaardigen klaren op, en vreugde vervult ieder hart.
En de engelen slaan een hogere toon aan, en zingen opnieuw, terwijl ze nog dichter bij de
aarde komen.
De Koning der koningen daalt neder op de wolk, in vlammend vuur gehuld. De hemelen
worden toegerold gelijk een boek, de aarde beeft voor Hem en iedere berg en ieder eiland
wijkt uit zijn plaats. “Onze God zal komen, en zal niet zwijgen, een vuur voor Zijn
aangezicht zal verteren, en rondom Hem zal het zeer stormen. Hij zal roepen tot de hemel
van boven, en tot de aarde, om Zijn volk te richten.”
“En de koningen van de aarde, en de groten en de rijken, en de oversten over duizend, en
de machtigen, en alle dienstknechten en alle vrijen, verborgen zichzelven in de spelonken en
in de steenrotsen van de bergen; en zeiden tot de bergen en tot de steenrotsen: Valt op ons,
en verbergt ons van het aangezicht van Degene, die op de troon zit, en van de toorn van het
Lam; want de grote dag van Zijn toorn is gekomen, en wie kan bestaan?” De spottende
scherts heeft opgehouden. De leugenachtige lippen zijn tot zwijgen gebracht. Het gekletter
van wapenen, het rumoer van de strijd, “met gedruis en de klederen in het bloed
gewenteld,“is gestild. Er wordt niets gehoord behalve de stem van het gebed en het
geluid van wenen en weeklagen. Aan lippen, die kortelings nog spotten, ontsnapt de kreet:
“De grote dag van Zijn toorn is gekomen, en wie kan bestaan?” De goddelozen smeken om
liever onder de rotsen van de bergen begraven te mogen worden, dan te verschijnen voor het
aangezicht van Hem, Die ze veracht en gesmaad hebben.
Die stem, welke tot het oor van de doden doordringt, is hun bekend. Hoe menigmaal
heeft hij hen niet op klagelike, tedere toon tot berouw opgeroepen. Hoe menigmaal is hij
453