Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
vreesachtigheid, als ze dat waren van trots, toorn en wraak. In het midden van de psalm,
waarmede hun godsdienstoefening begon, sloeg de zee over het schip, scheurde het grote
zeil aan stukken, bedekte het vaartuig, en spoelde tussendeks, als had de grote afgrond ons
reeds verzwolgen. Onder de Engelsen ontstond een vreselik geschreeuw. De Duitsers
zongen kalm voort. Ik vroeg een van hen naderhand : ‘Waart ge niet bang?’ Hij antwoordde:
‘Goddank, neen.’ Ik vroeg nog eenmaal: ‘Maar waren uw vrouwen en kinderen niet bang?’
Hij antwoordde op zachte toon: ‘Neen, onze vrouwen en kinderen zijn niet bang om te
sterven.’ “
Toen ze in Savanna aangekomen waren, bleef Wesley enige tijd bij de Moraviërs, en
kwam onder de diepe indruk van hun Christelik gedrag. Over een van hun
godsdienstoefeningen, een sterke tegenstelling van de vormelikheid, die in de kerk van
Engeland heerste, schreef hij: ” De grote eenvoud, zowel als de plechtigheid van het geheel
deed me bijna vergeten, dat er zeventien honderd jaren tussen lagen, en ik verbeeldde me in
en van die vergaderingen te zijn, waar vorm of staatsie niet bestonden; waar Paulus, de
tentemaker, of Petrus, de visser, voorging, maar in de betoning des geestes en der kracht. “
Bij zijn terugkomst in Engeland geraakte Wesley door het onderwijs van een Moraviese
prediker tot klaarder verstand van het Bijbelse geloof. Hij kwam tot de overtuiging, dat hij
alle vertrouwen op zijn eigen werken tot verkrijging van de zaligheid moest laten varen, en
zich algeheel verlaten moest op het “Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt.” Bij
een vergadering van het Moraviese genootschap te Londen werd er voorgelezen, wat Luther
geschreven had over de verandering, die de Geest van God in het hart van de gelovige werkt.
Terwijl Wesley daarna luisterde, ontwaakte het geloof in zijn ziel. “Ik voelde een vreemd
gevoel van warmte in mijn hart,” zei hij. “Ik gevoelde dat ik op Christus, Christus alleen,
vertrouwde tot zaligheid; en mij werd de verzekering gegeven, dat Hij mijn zonden, ja, de
mijne, had weggenomen, en mij gered had Van de wet der zonde en des doods.” Door al die
lange jaren heen van moeitevol en troosteloos streven — jaren van gestrenge
zelfverloochening, van verwijt en verootmoediging — had Wesley zich onveranderd bij zijn
éne doel gehouden, namelik God te zoeken. Nu had hij Hem gevonden, en bemerkt dat de
genade, die hij zich door gebeden en vasten, aalmoezen en zelfverloochening had trachten te
verwerven, een gift was, “zonder geld en zonder prijs.”
Toen hij eenmaal bevestigd was in het geloof van Christus, brandde zijn ganse ziel van
verlangen om alom de kennis te verspreiden van het heerlike evangelie van Gods vrije
genade. “Ik beschouw de gehele wereld als mijn parochie,” zei hij, “en in welk deel ik ook
ben, ik reken het recht en billik, en mijn dure plicht, aan allen die willen horen de blijde
boodschap der zaligheid te verkondigen.” Hij zette zijn nauwgezette leven van
zelfverloochening voort, doch nu niet als de grond, maar als het gevolg van het geloof; niet
als de wortel, maar als de vrucht van de heiligmaking. De genade Gods in Christus is het
fondament van de hoop van de Christen, en die genade bewijst zich in gehoorzaamheid.
Wesley wijdde zijn leven aan het prediken van de grote waarheden, die hij had
177