Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Tot dusverre is iedere bepaling van de profetie treffend vervuld; en het begin van de
zeventig weken wordt zonder bezwaar in het jaar 457 v. C., het einde ervan in 34 n. C.
vastgesteld. Van die datum af rekenende, bestaat er geen moeilikheid om het einde van de
2300 dagen te vinden. Als de zeventig weken — 490 dagen — afgesneden moesten worden
van de 2300, dan bleven er 1810 dagen over. Aan het einde van de 490 dagen moesten de
1810 dagen nog vervuld worden. Van 34 n. C. af rekenende brengen 1810 jaren ons tot het
jaar 1844. Bijgevolg eindigde de 2300 dagen van Dan. 8:14 in 1844. Bij het sluiten van dit
grote profetiese tijdperk zal, volgens de uitspraak van de engel Gods, “het heiligdom
gerechtvaardigd worden.” Aldus werd de tijd voor de rechtvaardiging (d. i. reiniging) van
het heiligdom — waarvan men bijna algemeen geloofde, dat het plaats zou hebben bij de
wederkomst — beslist aangewezen.
Miller en zijn metgezellen geloofden in het begin, dat de 2300 dagen eindigen zouden in
de lente van 1844, terwijl de profetie op de herfst van dat jaar wijst. De verkeerde opvatting
van dit punt veroorzaakte teleurstelling en verslagenheid aan degenen, die de
vroegere datum hadden vastgesteld als zijnde de tijd voor de komst des Heren. Toch deed
dit niets af van de kracht van de redenering, volgens welke aangetoond werd, dat de 2300
dagen in het jaar 1844 eindigden, en dat de grote gebeurtenis, door de reiniging van het
heiligdom voorgesteld, dan moest plaats vinden. Miller had, toen hij met het onderzoek van
de Schriften begon, met het doel om te bewijzen, dat ze een openbaring van God waren,
eerst in het minst niet verwacht dat hij tot het besluit zou komen, waartoe hij nu was geraakt.
Hij kon zelf de uitkomsten van zijn onderzoek bijna niet geloven. Maar het bewijs in de
Schrift was te duidelik en te krachtig om ontkend te kunnen worden.
Hij had twee jaren aan de studie van de Bijbel gewijd, toen hij in 1818 tot de ernstige
overtuiging kwam,dat Christus in omtrent vijf en twintig jaren zou verschijnen om Zijn volk
te verlossen. “Ik behoef niet te spreken,” zegt Miller, “van de vreugde, die mijn hart
vervulde over dat heerlike vooruitzicht, noch ook van het vurig verlangen van mijn ziel, om
deel te hebben aan de gelukzaligheid van de verlosten. De Bijbel was me nu een nieuw boek.
Hij was inderdaad een genot voor mijn geest; alles wat me donker, geheimzinnig, of
verborgen was geweest in zijn leer, was voor mijn geestesoog verdreven door de heldere
glans, die me nu uit zijn heilige bladen tegenblonk; en o, hoe liefelik en heerlik deed de
waarheid zich voor! Al de tegenstellingen en onbestaanbaarheden, die ik tevoren in het
Woord gevonden had, waren verdwenen; en ofschoon er veel gedeelten waren, waarvan ik
niet wist, of ik ze wel volkomen verstond, toch was er zoveel licht uit opgegaan tot
verheldering van mijn tevoren verduisterd ver- stand, dat ik een vreugde ondervond bij het
bestuderen van de Schriften, als ik vroeger niet had kunnen denken, dat uit hun leer kon
worden geput.”
“In de heilige overtuiging, dat de Schriften de vervulling van zulke gewichtige
gebeurtenissen binnen zulk een korte tijd voorspelden, drong de vraag zich met kracht en
geweld aan me op, wat mijn plicht was tegenover de wereld betreffende het getuigenis, dat
229