Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
tegenwoordigheid van al de leden van het Kongres, alsook van de bisschop van Virginië, en
de geestelikheid en burgers van Washington. Dezelfde eer werd me bewezen door de leden
van de Goevernementen van Nieuw-Jersey en Penn- sylvanië, in wier tegenwoordigheid ik
lezingen hield over mijn onderzoekingen in Azië, alsmede over de persoonlike regering van
Jezus Christus.”
Dr. Wolff doorreisde de barbaarste landen zonder bescherming van enige Europese
overheid, grote ontbering verdurende, en omringd door talloze gevaren. Hij werd met
stokken geslagen, uitgehongerd, als slaaf verkocht, en drie malen ter dood veroordeeld. Hij
werd door rovers aange- vallen, en kwam somtijds bijna om van dorst. Eens werd hem alles,
wat hij bezat, ontstolen, en moest hij honderden mijlen te voet afleggen door de bergen,
terwijl de sneeuw hem in het aangezicht woei, en zijn naakte voeten verkleumd waren door
aanraking met de bevroren grond.
Toen hij gewaarschuwd werd om niet ongewapend onder wilde en vijandelike stammen
te gaan, verklaarde hij, dat hij “van wapenen voorzien” was,—“gebed, ijver voor Christus,
en vertrouwen op Zijn bijstand.” “Ook ben ik,” zei hij, “voorzien van de liefde tot God en
mijn naaste in mijn hart, en de Bijbel is in mijn hand.” De Hebreeuwse en Engelse Bijbel
nam hij met zich, waar hij ook heenging. Van een van zijn latere reizen zegt hij: “Ik . . .
hield de Bijbel open in mijn hand. Ik gevoelde, dat mijn kracht in dat boek lag, en dat zijn
macht me ondersteunen zou.”
Aldus volhardde hij in zijn arbeid, totdat de tijding van het oordeel aan een groot
gedeelte van de bewoonde aardbol gebracht was. Onder Joden, Turken, Parsen, Hindoes en
vele andere nationaliteiten en rassen verspreidde hij Gods woord in hun verschillende talen,
en overal kondigde hij de naderende regering van de Messias aan. Toen hij door Bokhara
reisde, vond hij dat de leer van de spoedige wederkomst des Heren door een afgelegen en
afgezonderd volk geloofd werd. De Arabieren van Yemen, zegt hij, “hebben een boek,
‘Seera’ genoemd, waarin de wederkomst van Christus en Zijn heerschappij in heerlikheid
wordt aange- kondigd, en ze verwachten, dat er grote gebeurtenissen zullen plaats hebben in
het jaar 1840.” “In Yemen . . . bracht ik zes dagen bij de Rechabieten door. Ze drinken geen
wijn, planten geen wijngaarden, zaaien geen zaad, wonen in tenten, en gedenken aan de
woorden van Jonadab, de zoon van Rcoliab; en bij hen vond ik kinderen Israëls, van de stam
van Dan . . . die, tezamen met de kinderen van Rechab, de spoedige komst van de Messias
op de wolken des hemels ver-wachten.”
Een andere zendeling bevond, dat er een gelijksoortig geloof bestond in Tartarije. Een
Tartaars priester vroeg aan de zendeling, wanneer Christus voor de tweede maal komen zou.
Toen de zendeling zei, dat hij daar niets van wist, scheen de priester zeer verwonderd over
zulk een onwetendheid van iemand, die voorgaf, de Bijbel te onderwijzen, en zei, dat hij op
grond van de profetieën geloofde, dat Christus ongeveer in 1844 zou komen.
251