Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
opgericht.” V——r iedere deur stond een brandende fakkel ter ere van het “heilige
sakrament.” V——r het aanbreken van de dag vormde zich de optocht v——r het paleis van
de koning. “Eerst kwamen de banieren en kruisen van de verschillende parochieën; daarna
verschenen de burgers, twee aan twee lopend met brandende fakkels in de hand.” De vier
monnikeorden volgden, elk in zijn eigen biezondere kledij. Daarna kwam er een grote
verzameling van beroemde relikwieën. Hierachter reden hoge geesteliken in hun purperen
en scharlaken kleding en met juwelen bezette versierselen, een grootse, schitterende
vertoning.
“De hostie werd door de bisschop van Parijs onder een prachtige hemel gedragen, door
vier prinsen van den bloede ondersteund. . . . Achter de hostie liep de koning. . . . Frans I.
droeg die dag geen kroon of koninklik kleed.” ” Blootschoofds, met neergeslagen ogen, en
met een brandende kaars in de hand,” verscheen de koning van Frankrijk in het openbaar
“als een boeteling.” Bij ieder altaar boog hij zich in verootmoediging neder, niet voor de
zonden, die zijn ziel besmetten, noch ook voor het onschuldige bloed, dat zijn handen
bezoedeld had, maar voor de gruwelike overtreding van zijn onderdanen, die de mis hadden
durven veroordelen. Na hem volgden de koningin en de hoge beambten van de staat,
eveneens paarsgewijze, en elk met een brandende fakkel.
Als een deel van de diensten van de dag sprak de vorst zelf de hoge ambtenaren van het
rijk toe in de grote zaal van het bisschoppelik paleis. Met een bekommerd gelaat verscheen
hij v——r hen, en betreurde in treffende, welsprekende bewoordingen de “misdaad, de
laster, de dag van smart en schande,” die over het volk gekomen was. Hij riep ieder getrouw
onderdaan op, om mede te helpen tot uitroeiing van deze verderfelike ketterijen, die
Frankrijk met de ondergang bedreigden. “Zo waar, Heren, als ik uw koning ben,” sprak hij,
“indien ik wist, dat een van mijn eigen ledematen bevlekt of aangestoken was met dit
verachtelik bederf, ik zou het u geven om het af te houwen. ... En verder, indien ik een van
mijn kinderen er mede bezoedeld zag, ik zou hem niet sparen. . . . Zelf zou ik hem
overgeven, en aan God opofferen.” Tranen verstikten zijn stem, de gehele vergadering
weende, en riep als uit één mond; “We willen leven en sterven voor het Katholieke geloof.”
Schrikkelik was de duisternis geworden van het volk, dat het licht van de waarheid
verworpen had. “De zaligmakende genade” was verschenen; maar Frankrijk had zich
afgekeerd, en de duisternis verkoren boven het licht, en dat na de kracht en heiligheid ervan
te hebben aanschouwd, nadat duizenden aangetrokken waren geweest door de Goddelike
schoonheid ervan, en steden en dorpen door zijn glans waren verlicht. Ze hadden de hemelse
gave geweigerd, toen die hun werd aangeboden. Ze hadden kwaad goed, en goed kwaad
genoemd, totdat ze de slachtoffers waren geworden van hun eigenwillig zelfbedrog. Zelfs al
geloofden ze nu wezenlik, dat ze Gode een dienst bewezen door Zijn volk te vervolgen,
deed hun oprechtheid hun schuld toch niet weg. Ze hadden het licht eigenwillig verworpen,
dat hen voor verleiding zou bewaard hebben, en hun zielen voor de smet van bloedschuld
behoed.
157