LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 2: Die oorsprong van die apartheidsverhaal
p102
dat dit nie gaan oor wie, of waar, of hoe dit bely is nie, maar dat iemand dit enigsins
waag om te sê dat daar fout is met apartheid. Hierdie selfde kritiek sou ook by die
kerkraad van Welkom-Suid Gemeente ter sprake kom soos reeds in hoofstuk een
aangedui is (Ned. Geref. Gemeente Welkom-Suid 1991).
Aangesien Jonker se belydenis nie vooraf uitgeklaar is met die amptelike
afgevaardigdes van die NG Kerk nie, het hulle koppe bymekaar gesit en toe ʼn
verklaring voorberei wat aan die begin van die volgende dag se sessie voorgelees is
(Gaum 2006:elektroniese bron). Dit het so gelui:
Die amptelike afvaardiging van die NG Kerk wil dit onomwonde stel dat
ons ons volledig vereenselwig met die verklaring van prof. Jonker oor
die posisie van hierdie kerk. Hy het op stuk van sake die besluite van
ons algemene sinode weergegee. Ons wil graag die besluite van die
sinode as die basis van versoening met alle mense en alle kerke
beskou.
Oor hierdie verklaring is daar net soveel stof opgeskop. Ontstoke lidmate en leraars
wat niks gesê het oor die besluite van die Algemene Sinode nie, het nou hewige kritiek
geuiter. Selfs oud-president PW Botha het Pieter Potgieter twee keer vanaf sy
strandhuis in die Wildernis gebel om hom te roskam oor die verklaring (Gaum
2006:elektroniese bron). Die NG Kerk se eie Algemene Sinodale Kommissie het ʼn
middernagtelike vergadering gehou en probeer koue water gooi op die Rustenburgse
gebeure (Gaum 2006:elektroniese bron).
Ook Tutu moes kritiek verduur omdat hy die NG Kerk se skuldbelydenis aanvaar het.
Sy verweer was eenvoudig: As skuld bely word, vergewe die Here – en so moet
Christene mekaar ook vergewe. Tot sewentig maal sewe keer, het die Here Jesus gesê
(Gaum 2006:elektroniese bron).
Vanuit die geledere van die NGKA en die Sendingkerk was daar ook besware teen die
aanvaarding van die NG Kerk se skuldbelydenis. Die moderator van die Sendingkerk,
ds. Apollis, se uitlating dat die NG Kerk nie werklik bedoel wat hulle sê nie en
“meesters is van die kuns om met woorde te speel” sou nie alleen baie publisiteit
ontvang nie (Gaum 1997a:55), maar sou jare later dikwels weer gehoor word.