LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p219
verdedig het as apartheid [Johan 6-208].
Hierbo is reeds aangetoon dat dit steeds Johan se standpunt in 2012 is. Hy sê reguit:
Ek sal nooit erken en daarom nooit bely dat afsonderlike
ontwikkeling ʼn sonde was nie en daarom het ek nie skuld nie
[Johan 17-114].
Mike [2-568] sluit by hierdie eensydige en oppervlakkige siening aan as hy praat oor
die kwessie van skuld: Ek voel nie skuldig as ʼn rassis nie, want ek
het hulle nooit gehaat of benadeel nie. Maar ek was deel van die
apartheidstorie, maar dit is nie vir my rassisme nie. Later, in ʼn
gesprek oor die NG Kerk se skuldbelydenis, reageer hy op ʼn soortgelyke wyse en
fokus bloot op die misdaad aspek: Mense wat skuldig was aan een of ander
misdryf, wat ek met hom saamstem, as ek nie aan ʼn misdryf
skuldig was nie was ek dalk skuldig as ek deel was van ʼn
sisteem, en sorry as daai sisteem nou nie reg was vir ander
mense nie, dan is ek ook jammer [Mike 6-520]. In die opvolgnavorsing was dit
ook die verste wat Mike wou gaan: as iemand persoonlik iets sleg aan ʼn ander gedoen
het, kon hy skuldig voel en skuld bely, anders nie.
Linda praat nie oor skuld in die eerste gesprekke nie. Die naaste wat sy daaraan kom,
is om te sê dat ons van ons posisies moet vergeet en mekaar as gewone mense
moet sien [Linda 7-499]. In 2012 is haar standpunt soortgelyk as sy sê: Kom ek sê
vir jou, jy kan bely... Maar waarna kyk die jong mense elke dag?
Hulle kyk na wat ons doen [Linda 13-348]. As ek aar later uitvra oor
versoening, antwoord sy: Ek dink ons moet ophou versoen. Ek dink ons
moet begin om lig te wees [Linda 13-439].
Dit is duidelik dat daar by die meerderheid mede-navorsers nie ʼn dringende behoefte
aan skulderkenning of belydenis is nie. Slegs enkeles verwys direk na skuldbelydenis.
4.4.4 Belydenis
Dit was opvallend dat daar in die groep slegs twee mede-navorsers was wat na God
verwys het in die gesprek oor skuld. Frans [5-378] sê: