LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Bylaag 14: Opvolggesprek met Isak
p658
403
404
405
406
407
408
409
410
411
412
413
414
415
416
417
418
419
420
421
422
423
424
425
426
427
428
429
430
431
432
433
434
435
436
437
438
439
en sulke goed nie eers ter sprake nie. Ons het nie swart vriende nie, ons het baie min
wit huisvriende, maar as jy gaan kyk na die nuus dan lyk dit nie of daar versoening is
nie. As jy gaan kyk na Malema dan lyk dit nie of daar ooit versoening gaan wees. En as
jy luister na die ouens... nou die dag praat iemand oor die Suidlanders ek weet nie of jy
van hulle weet nie. Wat ʼn sad case jy weet. Want ek meen, ek het vir nou vir my ʼn
groter motor gekoop, maar ek sou nie ver weggekom het met my Corsa en die trailer
nie as die pawpaw die fan slaan nie. Maar as jy na daai ouens luister gaan daar ook
nie versoening wees nie, hulle nag van die lang messe, jy weet. So as jy na al hierdie
bangmaakstories luister, gaan daar nie versoening wees nie, maar daar waar ons werk
is daar.
Albert: As ʼn ou in die dorp loop, kyk die hele dorp lyk nou anders as wat hy twintig jaar
terug gelyk het. Ek voel in ʼn groot mate voel ek heel gemaklik. Dit is nie asof ek
bedreig voel nie. Sekere dele van die dorp is nou nie ons plek nie, want daar is swart
mense daar wat dinge anders doen en so aan, en jy is by verre die minderheid daar.
Maar selfs daar voel ʼn ou nie bedreig nie.
Isak: Jy weet, kyk daar by die poskantoor... ons gebruik maar die poskantoor hier
onder in St. Helena. Dit is kleiner en ons het so ʼn klein spaarrekening daar en toe kom
daar ʼn bejaarde vrou daar en sê sy was laas by die poskantoor in die dorp en hulle het
haar handsak gegryp en gesteel. My blootstelling is so... ek stap met gemaak buite om
die dorp. Ek sal nie aanbeveel my vrou moet alleen daar gaan stap nie. Wat dit
aanbetref, jy sien dit is nou maar deur my blootstelling, ons het ek was tot in 2006 was
ek redelike betrokke by die hokkie. Ek het ʼn hele hokkie ontwikkelingspan gehardloop
uit my huis uit, en my kantoor uit, van twintig skole van Welkom tot in Kutlwanong,
Thabong en in Bronville en in Virginia in daardie township daar gehad het. Op die ou
einde was tot ʼn duisend kinders betrokke gewees. Ons het in weeksaande wat hulle
indoor hokkie gespeel het, het ek en [my vrou en dogter] wat nog op skool was, het ons
elfuur op die aand het ek drie tot vier swart ouens in die kar gehad en ek het hulle in
die verste hoeke van Thabong gaan aflaai. Daai bedreiging voel ek nie, ek meen dit is
nie vir my... Ek bedoel ons het nou die dag toe ons die waterpunt moes skuif vir die
wedloop, sê ek vir J, verduidelik net vir hierdie mense op die ander kampus waar is
hierdie plek. En ek sê toe dit is in hierdie straat, dit is reg lang die Polisie dit is reg waar
Lebogang skool is toe sê hulle we know exactly where the place is. Maar versoening
op grondvlak dink ek is ʼn bietjie moeilik want dit gaan oor gesindhede. Totdat jy die
politici hoor. Totdat die ouens praat oor regstellende aksie en daar is nog te veel
maatskappye wat nie deel is nie, en oor die grond. Die plaasboere is gedurig onder