LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p224
In my gesprek met Isak verwoord ek my bekommernis oor skuld in
hierdie woorde: Ek dink rondom die skuld is daar vir my
twee gevare. Die een is wat jy ook nou noem, so ʼn
verlammende skuld dat ons vir die res van ons lewe
met geboë skouers moet loop en ʼn kop wat hang en
hande wat jy wring oor ons is nou so skuldig oor wat
ons verkeerd gedoen het. Dit is die een uiterste wat
ek dink nog ʼn groot probleem kan wees omdat dit
verlammend inwerk. Die ander gevaar vir my is dat
mense bloot net sê maar dit is nou verby, kom ons
beweeg aan, sonder dat hulle self op ʼn punt gekom het
om vir hulle – self al is dit nie voor iemand anders
nie – vir hulleself te herken daar was iets fout met
apartheid [Albert 14-233].
Dit is asof wit Christene nog nie geleer het oor die bevryding wat vergifnis bring nie.
Danie [13-554] haal Romeine 8:1 aan wat lui dat: Daar is dus nou geen veroordeling vir
dié wat in Christus Jesus is nie. Sy vrou Linda [13-507] ondersteun hom hierin: En as
jy vergifnis gekry het, dan het jy mos nou vergifnis... Ek moet
vergifnis van God kry. Dit is die belangrikste en later as jy voor
God vergifnis gevra dan is dit mos nou klaar [Linda 13-517]. En tog stel
dit hulle nie in staat om openlik te bely dat apartheid sonde was nie.
Suid-Afrika het gekies om die WVK-pad te loop, om kwytskelding te verleen in ruil vir
die waarheid. En daar was inderdaad verskeie voorbeelde van buitengewone vergifnis.
Piet Meiring (1999a:126), self betrokke by die WVK, vertel die verhaal van Matthew
Goniwe se seun wat die voormalige polisie-beampte Eric Taylor omhels en sê: “You
murdered our father. But we forgive you!” En Ewald van Rensburg (2009:43) vertel ʼn
soortgelyke verhaal van ʼn sewentigjarige vrou wat ʼn polisie-beampte, die moordenaar
van haar man en seun, vergewe – en dan val die polisieman flou.
Sommige sal reken dat die WVK dus alle wit mense kwytgeskeld het van enige skuld
oor apartheid. Dit is egter ver van die waarheid. As Jooste en Oosthuizen (1998:28)
skryf oor die tragedie van die Anglo-Boere-oorlog en die strewe na versoening tussen
Boer en Brit na die oorlog, is hulle gevolgtrekking dit: “Slegs één les is daar wel te leer
uit een van die tragiese hoofstukke in ons geskiedenis, en dit is dat die weg na