LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Bylaag 3: Gesprek 3 (27 Augustus 1998)
p440
437
438
439
440
441
442
443
444
445
446
447
448
449
450
451
452
453
454
455
456
457
458
459
460
461
462
463
464
465
466
467
468
469
470
471
472
Seun: Ma sê dan…
Ma: Se moer! Dink jy ek weet nie wat in die wêreld aangaan nie? Dink jy koerant
kom nie tot op Wolwedans nie?
Seun: Maar hierdie mense reken dan vir Ma. Hulle respekteer Ma, hulle ken Ma
dan so goed. Die gevalle waaroor daar in die koerant geskryf was, was vreemdes
vir mekaar. Ma sê mos die meeste van hulle se harte is wit. As Ma dan vanaand
saam met hulle in die kerk gaan sit …
Ma: Dis nie my plek nie, en dis nie onse kerk nie.
Seun: God is tog almal se God, dis tog sy huis.
Ma: Hoe praat jy dan nou met my tong? Of praat jy soos die wind, dan hier en dan
daar?
Seun: Nee, Ma. Al wat ek vra is dat Ma moet bewys dat Ma vir hulle mens is.
Bewys dit aan my en aan Nossie en bo alles aan Ma self.
Hanlie: Hulle bly redeneer en bly redeneer. Hy sê later vir haar sy is net bang.
Bang om oor die lyn te trap wat hulle vir haar getrek het.
Ma: Sy bid. God my Vader, hou vas my hand solank ek hierdie beker vanaand
drink. Gaan my vooruit en berei vir my 'n plek sodat ek nie voor hom val nie. En
laat mies Hettie en baas Piet nie vanaand kerk toe gaan nie. Spaar hulle dit.
Amen. (Dan ry hy haar en dan stop hulle nou by die kerk en sê hy vir haar.)
Seun: Belowe my net een ding ma, nie agter teen die muur nie, maar reg in die
middel.
Ma: Sy kyk nie links of regs nie, haar voete vat haar in die paadjie tot waar haar
liggaam moet gaan sit. Here help my dan. Sy hoor nie die druising wat deur die
kerk gaan nie. Deur die newels van haar brein sien sy die goue letters "God is
liefde". Die mense kug, die gemeente is in beroering, sy ruik haar eie angssweet in
die lug en hou haar oë brandend op die goue letters. Uit die toring weergalm 'n