LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 1: Apartheid onder die loep geneem
p40
(1986:48) noem die Bybelse verhaal aangaande God 'n “open-ended” verhaal. God se
handelinge word dus in die geskiedenis voortgesit en vertel (verhaal) deur mense. Die
normatiewe maatstaf om menslike stories te interpreteer bly steeds “God se Storie met
die mens” (Louw 1997:25). Die inhoud van hierdie storie van God, waarby 'n pastorale
hermeneutiek moet aansluit, is – soos hierbo gesê – die kruis- en opstandingsteologie.
Hiersonder vervlak die pastoraat tot 'n bloot humanistiese medemenslikheid. Gerkin
(1991:114) stel dit so: “Devoid of such images, pastoral presence in relationships of
care is in danger of becoming presence indistinguishable from the presence of any
other psychologically-minded counsellor.” Juis daarom sê Louw (1997:25) dat pastorale
teologie nie as gevolg van die gesprek met die postmodernisme, skaam en sku hoef te
raak vir die Bybelse taal, temas en verhale nie
Die waarde van hierdie verskuiwing in die pastoraat na 'n narratiewe benadering, lê in
die sensitisering van die pastor om na mense se verhale te luister binne 'n reële en
sosiale konteks. Wie só na mense se stories luister, verskaf 'n “narratiewe sin en
betekenis aan mense se dikwels verwarde ervarings en gebeure” (Louw 1997:26).
Pastorale terapie in 'n narratiewe benadering is dus nie 'n tegniek of stel tegnieke nie,
maar eerder 'n houding of posisie-inname ten opsigte van ander en die lewe.
Die laaste belangrike verskuiwing wat Louw (1997), in aansluiting by Campbell
(1985:19) voorhou, is die verskuiwing weg van 'n eensydige professionele benadering
na die onderlinge versorging van gelowiges. Waar die pastoraat só met die amp van
die predikant of die besondere ampte geïdentifiseer word, het lidmate self nie meer
vrymoedigheid om die onderlinge versorging van mekaar te doen nie. Dan bestaan die
gevaar dat die pastoraat na die domein van die opgeleide pastor skuif. Al moet die
pastoraat ook vakwetenskaplik begrond word, is dit nie die bedoeling dat die pastoraat
wegskuif uit die terrein van die koinonia nie. Al moet die wetenskap van die vak
ontwikkel word, gaan dit nie in die pastorale bediening om die status, kennis of
vaardighede van die pastor nie. Dit gaan dus nie om wat die pastor sê of hoe dit gesê
word nie, maar oor wie die pastor vir mense is (Louw 1997:27).
Daar is 'n laaste verskuiwing wat ek aan die orde wil stel. Müller (2005) bied 'n verdere
ontwikkeling aan wat hy sê nie foundational of non-foundational is nie, maar wat hy
noem post-foundational. Hy voer aan dat hierdie benadering verby die beperkings en
afgesonderde gemak van die teologiese foundationalism beweeg het, maar tog “it is
not to be found within the sphere of relativism and the arbitrariness of anti-