LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 2: Die oorsprong van die apartheidsverhaal
p79
Ons het vir die Afrikaner werk geskep in die
staatsdiens en orals. Ek meen toe was dit goed, want
dit was tot ons voordeel, ek is seker as mens sou
praat met die meer Engelsgesinde regime van daardie
tyd, sou hulle voel soos wat ons nou voel, want
hierdie boere weet niks nie, hulle is nie behoorlik
opgelei, hulle kry nou al hierdie poste. Ons praat
nog steeds vanuit 'n bevoorregte posisie. Ons praat
so omdat ons nie regtig graag iets wil afstaan nie,
maar as ons in die swart mense se posisie was, sou
ons heel anders gevoel het, want dan was ons in die
ontvangposisie Elsa [5-651].
Saam met wit armoede gaan ook die kommer oor grondhervorming. Wit boere se plase
is opgekoop en aan swart boere oorgedra wat aanspraak op die grond gemaak het,
omdat hulle voorouers daar gewoon het. Hierdie oordragte het dikwels misluk. Volgens
ʼn berig in Beeld (Van der Walt 2010) het die minister van landelike ontwikkeling en
grondsake, “erken die regering se institusionele vermoë skiet tekort om grondhervorming
suksesvol deur te voer”. Benewens die probleem met ʼn tekort aan
opgeleide personeel om die proses te bestuur, het hy ook erken dat baie min plase wat
oorgedra is, “suksesvol” was en “ná oordrag produktief gebly” het. Die dramatiese
afname in produktiewe plase bedreig die land en sy burgers se voedselsekerheid.
3.1.2 Misdaad
Die enkele grootste knelpunt wat onsekerheid in die post-apartheid Suid-Afrika
veroorsaak, is die klaarblyklike onkeerbare vlaag van misdaad wat oor die land spoel.
Daar is ʼn “toename in wrede en sinlose geweld, die misdaad wat al hoe meer mense
aan eie lyf voel” (Van der Watt 2007:9). Selfs in skole is daar ʼn toename in geweld
(Pienaar 2008:2). Uit wit mense se emosionele reaksie op geweld, veral iets soos
plaasmoorde, wil dit voorkom asof hulle glo dat geweld net gerig is op die wit
gemeenskap. Hierteenoor sê die Suid-Afrikaanse Instituut vir Rasseverhoudinge dat
misdaad juis die een saak is wat alle Suid-Afrikaners kan verenig (Van Wyk
2012:elektroniese bron), omdat dit almal ewe veel raak. Wat egter kommerwekkend is,
is dat volgens die onafhanklike klagtesdirektoraat se 2009-10-verslag “net 1,2% van