LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 1: Apartheid onder die loep geneem
p8
In die lig van Osmer (2008) se beskrywing van praktiese teologie, wil hierdie navorsing
graag aansluit by Ganzevoort se eerste betekenis van die woord “tracing” wat hy vind
in die woord “travelling” of “transversing”. Ganzevoort gaan dan voort om praktiese
teologie te beskryf as swerwende geleerdheid “which resembles more the roaming
through a forest of explorers who enjoy the scenery.” Hiermee bedoel hy dat die
versameling van kennis nie bloot kumulatief is nie, maar meer dikwels sirkulêr. “We
revisit places we have seen before and repeat old questions to consider old and new
answers.” Vir die ingeligte leser sal dit duidelik wees dat hierdie aspek ooreenkomste
toon met wat Osmer (2008:4) noem die “descriptive-empirical task.”
3.1 Die deskriptiewe-empiriese taak
Osmer (2008:4) beskryf sy “descriptive-empirical task” as “Gathering information that
helps us discern patterns and dynamics in particular episodes, situations, or contexts.”
Verderaan in sy boek (2008:36) beskryf hy dit as die soeke na die antwoord op die
vraag: “What is going on?” Praktiese teologie moet eers seker maak dat die aard en
omvang van die probleem goed verstaan word alvorens oplossings gesoek kan word.
Hierdie strewe na verstaan vind plaas deur middel van gesprekvoering.
Die primêre wyse waarop 'n gespreksruimte geskep word en 'n dialogiese proses
gefasiliteer word, is deur terapeutiese vraagstelling. Vir Anderson en Goolishian
(1992:28) beteken dit 'n “not-knowing” benadering. Hiermee benadruk hulle die feit dat
elke persoon die kenner van sy of haar eie lewe is. Die “not-knowing” terapeut neem 'n
houding in van egte nuuskierigheid. Die terapeut se houding verwoord (of ver-beeld) 'n
behoefte om meer te weet van wat gesê word, eerder as om voorafopgestelde opinies
en verwagtinge oor die kliënt of die probleem of die oplossing aan te bied.
Dit is duidelik dat hierdie konsep misverstaan word deur sommige skrywers. Janse van
Rensburg (2000:69) gee toe dat die “not-knowing” benadering fokus op die behoorlike
verstaan van die probleem en tog is sy hele betoog en afwysing van hierdie benadering
nie hierop gebou nie, maar op 'n denkbeeldige “not-knowing” benadering ten opsigte
van die etiese hantering van probleemsituasies. Dit kan help om volledig te luister na
hoe Anderson en Goolishian (1992:28) self hulle aanpak beskryf: “the therapist
exercises an expertise in asking question from a position of ‘not-knowing’ rather than
asking questions that are informed by method and that demands specific answers.”