LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p221
hierbo genoem, het ek by geeneen gehoor van skuldbelydenis oor
apartheid nie. Sommige praat wel in die verbygaan daaroor [Johan
5-516] maar of daar bewustelik daarby uitgekom is, bly ʼn vraag.
Linda [13-526] is reg as sy aanvoer dat skuldbelydenis ʼn hartsaak is. Dit is ʼn
persoonlike saak tussen God en elke individu [Karin 18-199]. Dit is
maklik om daaroor te praat, maar as dit nog nie werklik gebeur het dat ʼn wit Afrikaanse
Christen op daardie punt van persoonlike belydenis gekom het nie, aanvaar hy of sy
nog nie werklik verantwoordelikheid vir wat tydens apartheid verkeerd geloop het nie.
Soos Isak [14-202] dit stel: Solank ons gestem het daarvoor, en nie
aktiviste was teen dit nie, was ons skuldig en sonder belydenis van
skuld, is versoening nie moontlik nie. Reeds in 1992, nog voor die einde van die
apartheidsera, argumenteer die teoloog Wolfram Kistner vir hierdie standpunt: “No
reconciliation is possible... without justice, without total dismantling of apartheid... What
this means in practice is that no reconciliation, no forgiveness and no negotiation are
possible without repentance” (aangehaal in Enquist 1995:300).
Vroeër is reeds verwys na die vraag wat gevra word oor waar, of teenoor wie,
belydenis gedoen moet word [Hanlie 12-566 en Isak 14-266]. In 2006 gaan die
voormalige apartheidsminister van Wet en Orde, Adriaan Vlok, na eerwaarde Frank
Chikane om hom om vergifnis te vra. By hierdie geleentheid was Vlok ook Chikane se
voete as teken van berou (BBC 2006:elektroniese bron).
Hierdie simboliese handelinge as skuldbelydenis is ook nie sonder kontrovers nie. Dit
is goed so, as dit hom bevryding van sy skuld oor sy aandeel aan
apartheidsdade bring. Maar dit is ʼn baie persoonlike ding om te
doen [Isak 16-344]. By ʼn ander geleentheid sou Isak [14-293] ook sê openbare
skuldbelydenis [is] onnodig as mense dit in jou gedrag kan sien.
Uit die geledere van die slagoffers van apartheid is dié daad gekritiseer:
“Former activist Shirley Gunn, who was detained with her baby son for
more than two months, described the foot-washing gesture as
‘provocative and insensitive’. ‘I still haven't got the truth out of (Mr Vlok)
about what happened to me,’ Ms Gunn said. ‘He can't just wash Frank
Chikane's feet and think that that is the end of it ... he needs to
apologise to his victims directly’" (BBC 2006:elektroniese bron).