LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 3: Die verhaal oor apartheid – verlede tyd
p134
sekere groepe mense [Hanlie 3-798], waarop Johan [3-805] reageer met Jou
definisie kom iets kort. Jou definisie kom daai emosie kort van
haat of liefhê. Rassisme is gekoppel aan emosie.
3.3.1 Rassisme en emosies
Dat erge emosies, soos haat, soms wel deel van rassisme kan wees, is duidelik uit die
woorde van Pistorius (1992:174) wat aanspraak maak op ʼn Goddelike opdrag om swart
mense dood te maak. Hierdie vreemde opvatting baseer hy op sy verstaan van
Eksodus 2:12 waar Moses die Egiptenaar doodgeslaan het. Pistorius se argument is
dat God vir Moses daarna so geseën het, dat ons kan sê dat God hom heeltemal
vergewe het en ook vir ons beveel om iemand “wat afgode aanbid... soos die swartes”
dood te maak. Sulke blatante rassisme is egter net ʼn uiterste vorm van ʼn gesindheid
wat in meer matige vorm baie meer voorkom as wat algemeen erken word. Die
onderliggende uitgangspunt vir al hierdie vorme van rassisme is ʼn gevoel van
meerderwaardigheid teenoor ander mense.
Die idee dat een ras meer werd is, of beter is as ʼn ander, is nie ʼn nuwe idee nie. In die
tyd van wettige slawerny en kolonialisme was die gangbare idee dat Afrika onbeskaafd
en ongekultiveerd en daarom minderwaardig teenoor die Weste is (Kasenene
1993:55).
Hy skryf verder hieroor: "The racism that we know was born in Europe
and America from the cultural need to justify doing to black people,
doing to African people, what could not morally or legally be done to
white people, and least of all to Europeans" (Kasenene 1993:58).
Hierdie posisie word ook ingeneem deur Weary (1994:9) as hy sê: "To
justify slavery, whites people had to make black people less than human
beings."
Steve Biko (1987:88) skryf dat “white people on the whole have come to
believe in the inferiority of the black man.” Hy sê die rede hiervoor is “so
that the whites could enjoy privileges at the expense of blacks and still
feel free to give a moral justification for the obvious exploitation…” In sy
boek Deafening silence laat Miles (1996:274) een van sy karakters dit