LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 3: Die verhaal oor apartheid – verlede tyd
p171
ontmoet. Ek stap na die diens na hulle om hulle te verwelkom en om haar te vra oor
haar deelname aan die navorsingsprojek. Dit was egter nie die einde van die saak nie:
later deur die week het 'n kerkraadslid my kom sien,
en hy was onder andere baie ongelukkig daaroor
gewees, hy en 'n klompie van die ander kerkraadslede,
dat ek afgegaan het en hulle met die hand gaan
groet het en verwelkom het in die kerk [Albert 6-628].
In reaksie op die verhaal sê Ben [6-671] dit reguit: Hier is nog baie mense in
ons gemeente wat nie gelukkig is om te sê dit was verkeerd nie,
hulle het allerhande redenasies en die Bybel, hulle praat nou
meer van die Ou Testament. Aan die einde van die aanvanklike navorsing, in die
laaste gesprek, vra ek steeds die vraag: Ek wonder hoeveel van ons lidmate
gaan hulle daarmee identifiseer [Albert 8-485].
Horn (1994:28) kan nou wel sê dat daar niemand is wat steun aan apartheid sal erken
nie, maar hy hou duidelik nie rekening met mense soos Gertenbach nie. Jare vroeër
reeds het Gertenbach (1985:5) ontken dat daar enigsins ʼn probleem is waaroor skuld
bely moet word nie. Jare later sou hy wel effens toegee dat daar wel moontlik
“individuele lidmate” kon wees wat tereggewys moet word, “wat gefouteer het, al was
dit in goeie trou... Maar vir gemeentes, ringe en sinodes om kollektief op te tree en
namens onskuldiges belydenis te doen? Nooit!” (Gertenbach 1998:5). In hierdie
standpunt sluit Gertenbach aan by Pieter Potgieter (1995:6) wat beklemtoon dat die
kerk “nie namens ander skuld bely nie,” elkeen moet maar vir homself skuld bely.
Sodra skuldbelydenis gepaardgaan met ʼn verduideliking, kom die belydenis self in
gedrang. Elsa [6-489] sê: As mens nou hierdie stukkie lees oor die
kerk, dan kry ek die idee, hulle sê nou hier hulle is jammer oor
goeters, maar daar kom elke keer die "maar" by. Hierdie selfde gedagte
vorm ook die basis vir Retief (1998:15) se artikel met die beskrywende titel: As mens
sê hy's jammer, dan is daar geen 'ja, máár...' nie.
Rose [7-583] se reaksie op die NG Kerk se skuldbelydenis is eenvoudig:
dis nou hoog tyd. Ek gaan nou baie eerlik wees: Dit
is hoog tyd, hulle begin darem seker nou Christene
raak.