LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p249
beskryf nie. Wat egter wel waar is, is dat daar ʼn “nuwe Afrikaner” nodig is. Dit is net nie
moontlik om voort te leef asof niks in die land verander het nie.
Dit is asof ek by mense hoor maar niks het nog verander nie, ons
kan nog hier leef soos ons voor 1994 geleef het [Albert 12-359].
Waarop Hanlie [12-363] antwoord met: Ja dit is ʼn totale denial, absolute
denial. Dit is ook nie wenslik om soos Johan te redeneer nie. Hy beweer: ons
geslag is amper verby [Johan 11-254]. Onttrekking uit die samelewing is nie ʼn
oplossing vir die uitdagings nie. Alles kan nie maar net oorgelaat word aan die
volgende geslag nie. Danie [13-579] sê: Ek is ʼn Afrikaner... ek is ʼn
Afrikaan. My wortels, my geboortereg is in hierdie grond. Ook Johan
[11-269] beskou homself as van Afrika. Presies wat dit beteken, sal ondersoek met
word.
Sparks (1990:xvi) se beskrywing van die wêreld van wit Suid-Afrika laat die vraag
ontstaan of wit Afrikaners werklik van Afrika is, of wil wees:
Today, three-and-a-half centuries later, Europe still survives in this
southern part of Africa in defiance of the rest of the world... Africa, with
its stirring millions, is kept at a distance, out of sight in rural reserves
and urban ghettos. The bitter-almond hedge lives on, institutionalized in
a thousand laws to exclude the dark-skinned indigenous people and
preserve the illusion that South Africa is really a ‘white’ country.
Later gaan hy voort op hierdie tema:
White South Africans are not evil, as much of the world believes. But
they are blind – blinded by the illusion they have created for themselves
that they live in a white country in Africa, that it belongs to them
by right and to no others, and by the self-centredness this has induced
(Sparks 1990:xvii).
Sal wit Afrikaners in staat wees om hierdie illusie te deurbreek en raak te sien dat Suid-
Afrika deel is van die kontinent van Afrika en nie ʼn enklawe van Europa soos dit
dikwels voorgehou is nie? Swanepoel (1997:3) beskuldig die Afrikaners dat hulle
dikwels nie deel wíl wees van Afrika nie: “Miskien is dit ons Afrikaners se grootste
sonde, groter selfs as apartheid, dat ons – die linkses net soveel as die regses – nie
werklik belang stel in Afrika nie.” Om waarlik deel te wees van die “nuwe” Suid-Afrika