Het Kapitaal - Marxists Internet Archive

In het eindrapport stelt de Children’s Employment Commission voor de bepalingen van de fabriekswet
van toepassing te verklaren op meer dan 1.400.000 kinderen, jonge personen en vrouwen,
waarvan ongeveer de helft werkzaam is in het kleinbedrijf en in de huisindustrie?[318] ‘Indien,’
zo verklaart de commissie, ‘het parlement ons voorstel in zijn geheel zou aannemen, dan is
het voetstoots duidelijk dat een dergelijke wetgeving de meest weldadige invloed zal uitoefenen,
niet alleen op de jongeren en de zwakken, die hier in de eerste plaats bij betrokken zijn, maar ook
op het nog grotere aantal volwassen arbeiders, die direct (vrouwen -M.) en indirect (mannen -M.)
onder de bepalingen van die wetgeving vallen. Deze wetgeving zou voor hen geregelde en gematigde
arbeidsuren verplicht stellen; zij zou de voorraad fysieke kracht, waarvan hun eigen welzijn
en dat van het land zo zeer afhankelijk is, zuinig beheren en vergroten; zij zou de opgroeiende
generatie beschermen tegen overmatige inspanning op jeugdige leeftijd, welke hun gezondheid
ondermijnt en vroegtijdig tot verval leidt; ten slotte zou zij, tenminste tot de leeftijd van 13 jaar,
gelegenheid bieden voor het volgen van lager onderwijs en daardoor een einde maken aan de ongelofelijke
onwetendheid, die zo nauwgezet werd beschreven in de rapporten van de Commissie
en die men niet kan bestuderen zonder diepe gevoelens van leed en nationale vernedering.’[319]
In de troonrede van 5 februari 1867 kondigde het Tory-ministerie aan dat de voorstellen[319a]
van de Commissie voor industrieel onderzoek in wetsontwerpen waren omgezet. Maar om dit te
bereiken was een nieuwe, twintigjarige periode van experimentum in corpore vili (experiment op
een waardeloos lichaam) nodig geweest. Reeds in 1840 had men een parlementaire commissie
van onderzoek inzake kinderarbeid benoemd. Het rapport van deze commissie van 1842 onthulde
volgens de woorden van N. W. Senior ‘het afschuwelijkste beeld van hebzucht, egoïsme en
wreedheid van kapitalisten en ouders, een beeld van ellende, ontaarding en vernietiging van kinderen
en jonge personen dat de wereld ooit getoond was. . . Men zou kunnen menen dat het een
verslag was van de gruwelen uit het verleden. Maar uit de rapporten blijkt helaas dat deze gruwelen
nog bestaan en in even grote mate als vroeger. In een twee jaar geleden gepubliceerde brochure
verklaart Hardwicke dat de in 1842 gewraakte misbruiken vandaag (1863 -M.) nog welig tieren.
. . Dit rapport (van 1842 -M.) heeft twintig jaar lang ergens gelegen zonder dat er notitie van
werd genomen, in welke periode men kinderen — opgegroeid zonder de minste notie te hebben
noch van wat wij moraal noemen, noch van onderwijs, godsdienst of menselijke genegenheid —
toestond de ouders te worden van de huidige generatie’.[320]
Inmiddels was de maatschappelijke situatie veranderd. Het parlement durfde de eisen van de
Commissie van 1863 niet af te wijzen, hetgeen wel gebeurd was met de eisen van de Commissie
van 1842. Daarom werden reeds in 1864, toen de Commissie pas een deel van haar rapport had
gepubliceerd, de bepalingen uit de wet, die van kracht was voor de textielindustrie, van toepassing
verklaard voor de aardewerkindustrie (met inbegrip van de pottenbakkerij), de vervaardiging
van behangpapier, lucifers, patronen en slaghoedjes evenals voor het fluweelscheren. In de troonrede
van 5 februari 1867 kondigde het toenmalige Tory-ministerie verdere wetten aan, die waren
gebaseerd op de uiteindelijke voorstellen van de Commissie, welke inmiddels in 1866 haar taak
had volbracht.
Op 15 augustus 1867 werd de Factory Acts Extension Act en op 21 augustus 1867 de Workshops
Regulation Act door de Koning getekend; de eerste wet geeft regels voor de grote industrietakken,
de tweede wet voor de kleine industrietakken.