Het Kapitaal - Marxists Internet Archive

der dat een gewelddadige slaventoevoer uit de armhuizen noodzakelijk was. — Toen Sir R. Peel
(de vader van de ‘minister der geloofwaardigheid’) in 1815 zijn wet op de kinderbescherming
indiende, verklaarde F. Homer (het licht van het Bullion Committee en intiem vriend van Ricardo)
in het Lagerhuis: ‘Het is algemeen bekend dat met de bezittingen van een bankroetier een bende
— als ik deze uitdrukking zo mag gebruiken — fabriekskinderen openlijk, als een deel van het
eigendom, op de veiling werd gebracht en werd afgemijnd. Twee jaar geleden (1813) kwam een
afschuwelijk geval voor de rechtbank. Het ging om een aantal jongens. Een parochie in Londen
had hen aan een fabrikant overgedaan en deze deed hen weer aan een andere fabrikant over. Zij
werden ten slotte door enige mensenvrienden in een staat van absolute verhongering ontdekt. Een
ander, nog afschuwelijker geval werd mij als lid van de parlementaire Commissie van Onderzoek
ter kennis gebracht. Enkele jaren geleden sloten een Londense parochie en een fabrikant uit Lancashire
een contract, waarin uitdrukkelijk werd bepaald dat op iedere twintig gezonde kinderen
één idioot kind bij de koop moest worden afgenomen.’
[247] In 1790 telde men in het Engelse deel van West-Indië 10 slaven op 1 vrije inwoner, in het
Franse deel 14 op 1 en in het Hollandse deel 23 op 1. Henry Brougham, An Inquiry into the Colonial
Policy of the European Powers, Edinburgh, 1803, deel II, p. 74.
[248] De uitdrukking labouring poor (werkende armen) komt men in de Engelse wetten tegen
vanaf het moment waarop men het de moeite waard vindt aandacht te schenken aan de loonarbeiders.
De labouring poor staan in tegenstelling enerzijds tot de idle poor (niets-doende armen),
bedelaars, enzovoort, anderzijds tot de arbeiders die nog niet geheel kaalgeplukt zijn, maar nog
bezitters zijn van hun arbeidsmiddelen. Uit de wet ging de uitdrukking labouring poor over in de
economie, bij Culpeper, J. Child, enzovoort, tot aan A. Smith en Eden. Hiernaar beoordele men
de bonne foi (goede trouw) van de ‘execrable political cantmonger’ (verfoeilijke politieke huichelaar)
Edmund Burke, wanneer hij de uitdrukking labouring poor uitmaakt voor ‘execrable political
cant’ (verfoeilijke politieke huichelarij). Deze sycofant, die in loondienst van de Engelse oligarchie
de romanticus speelde tegenover de Franse Revolutie, zoals hij, in loondienst van de
Noord-Amerikaanse koloniën, bij de aanvang van de Amerikaanse onlusten tegenover de Engelse
oligarchie de rol speelde van de liberaal, was door en door een gewone bourgeois: ‘De wetten van
de handel zijn de wetten der natuur en dientengevolge de wetten van God.’ (E. Burke, t.a.p., pp.
31-32.) Geen wonder dat hij, trouw aan de natuur, zichzelf steeds heeft verkocht op de beste
markt! Men vindt in de geschriften van Tucker — Tucker was dominee en Tory, voor de rest een
fatsoenlijk mens en een bekwaam econoom — een zeer goede karakteristiek van deze Edmund
Burke in zijn liberale tijd. Bij de schandalige karakterloosheid, die wij tegenwoordig tegenkomen
en die zeer devoot gelooft in ‘de wetten van de handel’, is het steeds weer de plicht de Burkes te
brandmerken, die zich van hun navolgers slechts op één punt onderscheiden — talent!
[249] Marie Auger, Du crédit public, 1842, p. 265.
[250] ‘Het kapitaal’, schrijft de Quarterly Review, ‘ontvlucht rumoer en strijd en is angstig van
aard. Dit is zeer juist, maar het is toch niet de gehele waarheid. Het kapitaal heeft een afschuw
van afwezigheid van winst of van zeer kleine winst, zoals de natuur een afschuw heeft van het
ledige. Bij een flinke winst wordt het kapitaal moedig. Met de zekerheid van 10 % kan men het
overal gebruiken; bij 20 % wordt het zeer levendig; bij 50 % wordt het bepaald roekeloos; bij 100
% lapt het de menselijke wetten aan zijn laars; is de winst 300 %, dan bestaan er geen misdaden
meer die het niet riskeert, zelfs op straffe van de galg. Wanneer rumoer en strijd winst opleveren,
zal het beide aanmoedigen. Het bewijs hiervoor: smokkel en slavenhandel.’ P. J. Dunning, t.a.p.,
pp. 35, 36.