Het Kapitaal - Marxists Internet Archive

De commissie van onderzoek van 1862 kwam tevens met het voorstel van een nieuwe regeling
voor de mijnindustrie. Deze industrie onderscheidt zich van alle andere doordat hier de belangen
van grondbezitters en industriële kapitalisten parallel lopen. De tegenstelling van deze belangen
was gunstig voor de ontwikkeling van de fabriekswetgeving; de afwezigheid van deze tegenstelling
is een voldoende verklaring voor de vertraging en de chicanes bij de wetgeving voor de mijnen.
De commissie van onderzoek van 1840 had zulke afschuwelijke en stuitende onthullingen gedaan
— hetgeen in geheel Europa tot een schandaal had geleid — dat het parlement zijn geweten
moest sussen met de Mining Act (mijnwet) van 1842. In deze wet beperkte het parlement zich tot
het verbod van ondergrondse arbeid voor vrouwen en voor kinderen beneden de leeftijd van 10
jaar.
In 1860 kwam de Mines Inspection Act (wet op het toezicht van de mijnen) tot stand, volgens
welke speciaal daarvoor benoemde overheidsambtenaren toezicht moesten uitoefenen op de mijnen.
De wet verbood verder het te werk stellen van jongens in de leeftijd van 10 tot 12 jaar, indien
deze geen schoolcertificaat bezaten of gedurende een bepaald aantal uren de school niet bezochten.
Deze wet bleef volkomen een dode letter door het belachelijk geringe aantal benoemde
inspecteurs, hun uiterst geringe bevoegdheden en andere oorzaken, waarop ik nog terugkom.
Een van de meest recente blauwboeken over de mijnen is het Report from the Select Committee
on Mines, together with. . . Evidence van 23 juli 1866. Het rapport is samengesteld door een
commissie van leden van het Lagerhuis, die gemachtigd waren getuigen op te roepen en te verhoren.
Het is een dik boekwerk, waarin het ‘report’ zelf slechts vijf regels beslaat, in welke regels
wij kunnen lezen dat de commissie niets weet te zeggen en dat nog meer getuigen dienen te worden
verhoord!
De wijze, waarop de getuigen worden gehoord, doet denken aan de cross examinations (kruisverhoren)
voor de Engelse rechtbanken, waar de advocaat door het stellen van brutale en verwarrende
vragen de getuigen tracht te intimideren en probeert hen woorden in de mond te leggen. De
advocaten zijn hier de leden van de parlementaire commissie zelf, waaronder mijneigenaars en
mijnexploitanten; de getuigen zijn mijnarbeiders, meestal arbeiders uit kolenmijnen. De hele farce
(klucht) is té typerend voor de geest van het kapitaal om hier niet enige uittreksels te geven.
Om tot een eenvoudig overzicht te komen geef ik de resultaten der onderzoekingen, enzovoort in
rubrieken. Ik herinner er aan dat de vraag en het daarbij behorende antwoord in de Engelse
blauwboeken zijn genummerd en dat de getuigen, wier uitspraken ik hier citeer, arbeiders zijn uit
de kolenmijnen.
1. Arbeid van jongens van tien jaar en ouder in de mijnen. - De arbeid, met inbegrip van het komen
van en gaan naar de mijn, duurt gewoonlijk 14 tot 15 uur, bij uitzondering langer, van 3, 4, 5
uur ‘s ochtends tot 4 en 5 uur ‘s middags (nrs. 6, 452, 83). De volwassen arbeiders werken in
twee ploegen, hetgeen neerkomt op 8 uur, maar voor de jongens bestaat een dergelijke aflossing
wegens kostenbesparing niet (nrs. 80, 203, 204). De jongere kinderen worden voornamelijk gebruikt
voor het openen en sluiten van de ventilatiedeuren in de verschillende afdelingen van de
mijn, de ouderen voor zwaardere arbeid: kolentransport, enzovoort (nrs. 122, 739, 1747). De lange
arbeidsuren ondergronds duren tot het achttiende of tweeëntwintigste jaar, waarop de overgang