Actas do Seminario Internacional O futuro da memoria - Arquivos de ...

encia dos que se contemplan no citado art. 51.2 RDDPLAE. Na mesa
tamén se aludiu ao caso de Facenda e a AEAT. Para entender como se
articulou esta cuestión dende hai xa tempo neste ámbito é de obrigada
lectura o traballo de TORREBLANCA LÓPEZ, A., “Política de archivos
del Ministerio de Hacienda” (Torreblanca, 2009) en Actas de las
VIII Jornadas de Castilla-La Mancha sobre Investigación en archivos,
Guadalajara, 2009, p. 308. Creo oportuno transcribir unha parte pese
a súa extensión: A liquidación de cada imposto de forma individual,
que outrora se calculaba mediante un procedemento administrativo
de natureza tributaria, transformouse nunha campaña de achega de
datos de periodicidade anual e de carácter voluntario na que o obrigado
tributario, xa sexa unha persoa física ou xurídica, cumprimenta
unha serie de impresos deseñados para o efecto para a recollida de
dato - ben en soporte papel, ben electrónico.- , no que os cidadáns e
empresas aportan a información que, tanto as institucións tributarias
como o propio obrigado, estiman necesaria para deducir o importe da
cota que debe aboarse en concepto de tributo, calquera que sexa estes.
Pártese do principio de que a información se aporta voluntariamente
e que o que se consigna nos ditos formularios é a verdade. Trátase
dun concepto ben diferente de recollida de información que substitúe
ao tradicional de procedemento […]
Toda a información […] é pasada ás bases de datos e confírmase a súa
autenticidade mediante o contraste dos datos aportados coa información
obtida pola AEAT por outros medios. Se hai acordo entre as institucións
tributarias e o obrigado tributario, a satisfacción do imposto
faise de forma automatizada e directa sen abrir ningún procedemento
tributario. Isto quere dicir que as follas de recollida de datos —os
formularios deseñados para estimar de forma obxectiva a contía a satisfacer—,
non constitúen en por si mesmos documentos públicos administrativos;
posto que o seu único obxecto é recoller unha información
que posteriormente é pasada ás aplicacións informáticas […] estes
formularios non se constitúan en por si en documentos públicos
administrativos e, por tanto, carecen do valor do documento de arquivo
e non teñen por que ser tratados necesariamente con todos os requisitos
establecidos pola normativa estatal vixente para aqueloutros
que si o son; incluídos aqueles aspectos que teñen que ver coa súa
eliminación ou cambio de soporte.
Isto quere dicir que as autoliquidacións que realizan os obrigados tributarios
non implican a instrución dun procedemento económico-administrativo.
Este último só se incoa de oficio se aa comprobación dos da-
tos aportados polos cidada´na e as empresa se determina que existe
disparidade cos que previamente obtivo a propia Admiministración
por medo doutras fontes de información fiscal. Se non se chega a un
acordo previo entre as partes, só entonces dá luar á apertura dun expediente
por vía eoconómico-administrativa. Instruése un expediente
administativo en senso estrito que debe ser arquivado e conservado
polo tempo que se estime necesario ate que se resolva de forma definitiva.
Onde queremos chegar con todo este longo razoamento? —Ao seguinte:
os documentos de autoliquidación tributaria e da declaración de titularidade
catastral, xa non son considerados como tales expedientes
en senso estrito. O seu valor procesual desvirtuouse. Agora debemos
consideralos como simples follas de recollida de datos que serán introducidas
nun sistema informático que será o responsable de xerar
un expediente administrativo virtual; polo menos isto é parte da filosofía
dos xestores tributarios e administrativos que inspira o Plan de
impulso da Administración Electrónica no Ministerio de Economía e
Facenda.
63 Pois os datos persoais poden conterse nun documento administrativo
(con independencia do seu soporte), integrante do patrimonio documental
e suxeito, por tanto, á normativa en materia de eliminación de
documentos públicos en concreto a Lei 16/1985, de 25 de xuño, do Patrimonio
Histórico Español e o xa citado Real Decreto 1164/2002, de
8 de novembro. E aínda que esta última norma remite (DA 6ª) á propia
LOPDP, iso non obsta ao que vimos expoñendo, máxime se consideramos
as condicións que para o exercicio de, entre outros dereitos, o de
cancelación, se conteñen na propia Instrución da Axencia de Protección
de Datos 1/1998: a cancelación non procederá […] cando existise
unha obriga de conservar os datos.
64 Ven establecerse así, polo menos aparentemente, un réxime distinto para
a eliminación de documentos en ambos os dous soportes, aínda
que me pregunto se a mencionada alusión ás normas xerais sobre
conservación do patrimonio documental non conduciría en ambos os
dous casos a unha mesma canle: o establecido no RD 1164/2002, de
8 de novembro, polo que se regula a conservación de documentación
histórica, o control da eliminación de documentos da AGE e os seus
organismos públicos e a súa conservación en soporte distinto do orixinal.
Unha xhaustiva análise deste Real Decreto en TORREBLANCA,
2003.
65 O mesmo art. 52 RDDPLAE establece que cada órgano administrativo de-
127