Actas do Seminario Internacional O futuro da memoria - Arquivos de ...

176
nir unha impresión das accións que as organizacións emprendían para previr
a perda de materiais dixitais. Cuarto, o estudo estaba orientado a proporcionármonos
unha apreciación do modo en que as organizacións con actividades
de conservación as supervisaban. Finalmente, os estudos estaban deseñados
para dármonos unha indicación acerca do modo en que as organizacións
planificarían a abordaxe dos seus futuros requisitos de conservación.
Inspirándonos nos estudos de caso esperabamos ser capaces de establecer
evidencia de boas prácticas e identificar as aproximacións e as xustificacións
á aproximación que outras institucións poderían utilizar para elaborar estudos
de caso de conservación.
Neste capítulo non podo discutir os achados con detalles; os achados preliminares
están dispoñibles en forma impresa noutro lugar (Ross; Greena;
McKinney, 2004 (a); Ross; Greenan; Mckinney, 2004 (b)), e outros aparecerán
en breve. A consciencia das cuestións que circundan a conservación dixital
variaba entre organizacións máis que entre sectores. Cando accedemos
ás motivacións da acción de conservación descubrimos que ao valor cultural
e histórico (como se fixo notar máis arriba) se lle daba a menor prioridade;
pode que isto reflicta en parte a natureza da nosa cohorte de destino, que
incluía poucas institucións do patrimonio cultural. Destacaban catro motivacións
centrais: o enfoque sobre a actividade central, a reutilización, a conformidade
legal e reguladora, e a experiencia de perda de información. Os radiodifusores
recoñeceron a conservación esencial como se tivesen que maximizar
o potencial de reutilización dos seus recursos, mentres que os farmacéuticos
se sentían motivados para abordar cuestións de conservación que
esta asegurase a conformidade coas regulacións. Outras organizacións que
sinalaron a reutilización foron os organismos do sector público (European Patent
Office), as axencias de prensa (Deutsche Presse Agentur, Swiss News
Agency), e as compañías petrolíferas.
As discusións dos participantes e os moderadores da Reunión de ERPANET
sobre políticas de conservación dixital indicaron que as políticas e procedementos
de conservación «representan un problema que aínda necesita moita
atención. Aínda existe moi pouca experiencia práctica e a maioría das ideas
son aínda bastante teóricas. Aínda que existen organizacións que teñen
unha experiencia relativamente longa en conservación dixital» (ERPANET,
2003, 16). Esta conclusión extraeuse dos resultados dos estudos de caso.
Cando se desenvolvían ou se comproban novos sistemas, os informantes facían
notar que as estratexias de conservación non se articulaban usualmente
nas especificacións.
Con frecuencia tampouco non se prestou atención ás políticas de valoración
e selección, e cando se facía non se implantaba necesariamente en to-