Actas do Seminario Internacional O futuro da memoria - Arquivos de ...

Figura 1: Páxina
principal de Digital
Preservation Europe.
174
ción; faga posible a coordinación e o intercambio
de investigación relevante;
❚ desenvolva e promova unha folla de ruta do
programa de desenvolvemento; e
❚ axude a que tanto os cidadáns coma os profesionais
especialistas recoñezan o rol central que a
conservación dixital xoga nas súas vidas e os seus
traballos.
Valor de evidencia a longo prazo
A conservación dixital trata de asegurar o valor
das entidades dixitais. «Cando traballamos con
obxectos dixitais queremos saber o que pretenden
ser e que están completos e non foron alterados
nin corrompidos (InterPARES, 2002).» Estes conceptos
xemelgos están encapsulados nos termos
autenticidade e integridade. Como os obxectos
dixitais altéranse e corrómpense de maneira máis
doada que, digamos, os documentos en papel, os creadores e os conservadores
con frecuencia descobren que demostrar a súa autenticidade é un reto. Na
medida en que os obxectos dixitais aos que lle falta autenticidade e integridade
teñen valor limitado como evidencia, ou utilidade como recurso de información,
a capacidade para establecer a autenticidade de e a confianza nun
obxecto é crucial (Ross, 2002, 7-8). Unha ben documentada cadea de custodia
axuda a establecer a autenticidade, e volveremos a iso máis adiante.
Cada representación dun obxecto dixital debe portar a mesma forza que
a forma inicial, ás veces etiquetada como o orixinal. Reflexionando sobre as
conclusión da investigación executada por ERPANET, o DELOS Digital Preservation
Cluster , e InterPARES, o mesmo concepto de «orixinal» semella unha
etiqueta inadecuada para os obxectos dixitais. Se algunha vez existe o orixinal
dun documento dixital, existe só durante un momento fugaz na memoria
do ordenador no que o obxecto dixital foi creado no momento en que foi
creado. Quizá podería facerse unha mellor referencia á primeira representación
dos obxectos dixitais coma unha «representación ou ocorrencia» inicial
(II). O problema é como podemos rexistrar a funcionalidade e a conduta, así
como o contido desa ocorrencia inicial para que poidamos validar posteriores
representacións. Se as posteriores representacións (SI) comparten precisión
de semellanza en contido, funcionalidade e conduta coa ocorrencia inicial,
pode dicirse que as «SI’s» teñen a mesma autenticidade e integridade