Actas do Seminario Internacional O futuro da memoria - Arquivos de ...

232
texto da administración pública (Caron, 2010 (c); Caron, 2010, (a); Caron,
2010, (b)). En consecuencia, debemos ter capacidade para ser predicibles,
medibles e responsables en relación cos resultados. Inicialmente comezamos
a aprender esta lección durante os anos noventa do século vinte, e dende
entón deveu unha parte esencial do manifesto da macrovaloración, e continúa
a evolucionar 20 anos despois do seu comezo. De maneira significativa,
tamén ten moito que ver co modo en que o anterior Arquivo Nacional comezou
a abordar o outro problema ao que se enfrontaba no medio das crise
de valores arquivísticos e históricos: a conspicua ausencia de estratexias,
metodoloxías e criterios de valoración.
Aínda que gran parte da discusión inicial se enfocou sobre as liñas de xestión
para a provisión de programas e servizos, tal e como se esbozou máis
arriba —sendo neste caso o iniciador a presión exercida polos departamentos
e as axencias para obter autorizacións de valoración e selección— pronto
se fixo evidente que había outras cuestións que requirían resolución, moitas
notablemente conectadas coa ponderación dos elementos do goberno
para establecer o seu valor arquivístico ou histórico, isto é, a outra cadea do
vínculo coa valoración e selección dos documentos do goberno, expresada
mediante a concesión de autorización. Tipicamente, no Arquivo Nacional, (e
como eu o experimentei persoalmente) durante os anos oitenta, e como
practicamente en calquera outro lugar no mundo arquivístico —especialmente
en Norteamérica— a determinación do valor arquivístico ou histórico
en relación cos documentos do goberno consistía en gran medida nunha
avaliación pseudo-histórica do contido informativo que contiñan os documentos,
xa seguindo, xa aplicando de maneira flexible interpretacións, dos
criterios de valoración que foran desenvolvidos e obtiveran o estatus de case
codificación dentro da profesión arquivística durante un período de 50
anos, máis ou menos dende os anos trinta do século vinte. Dende unha perspectiva
intelectual, a expresión seminal e máis convincente destes criterios
foi desenvolvida polo arquiveiro americano Theodore Schellenberg nos anos
cincuenta e comezos dos sesenta do século vinte, e o pensamento e as ideas
de Schellenberg influíron no contido de moitos dos manuais de valoración
producidos nos Estados Unidos e noutros lugares durante os anos setenta do
século vinte e despois (e continúan a facelo hoxe en día)(Cook, 1997, 17-
63). No Arquivo Nacional de Canadá, utilizando elementos da ‘guía’ de
Schellenberg e proposicións contidas noutros variados manuais de valoración
derivados (incluídos manuais de xestión de documentos), os arquiveiros examinaban
tipicamente os documentos expediente por expediente ou documento
por documento para estar certos dos seus valores de evidencia, informativos,
para a investigación histórica, legais, fiscais e outros valores secun-