Actas do Seminario Internacional O futuro da memoria - Arquivos de ...

50
no á seguridade da Commonwealth ou calquera Estado ou Territorio;ou (b) que
causen danos á defensa da Commonwealth; ou (c) que causen danos ás relacións
da Commonwealth; ou (d) poñan en perigo a seguridade de calquera edificio
dentro das acepcións da Lei de terrorismo (protección da comunidade) de
2003.
Internet puxo de relevo as diferenzas xurisdicionais en relación cos dereitos
de propiedade, de acceso e de privacidade. A privacidade, a protección
de datos e o acceso público son recoñecidos en Europa como dereitos humanos
fundamentais, sustentados polas convencións do Consello de Europa,
os tratados da Unión Europea e a xurisprudencia do Tribunal das Comunidades
Europeas ou do Tribunal Europeo de Dereitos Humanos. De maneira
importante, os dous dereitos fundamentais —o acceso e a privacidade—
aplícanse ao mesmo tempo. A Unión Europea estivo na primeira fronte da
lexislación sobre privacidade como un dereito humano e de protección de
datos, establecendo normas xerais nesta área, pero incluso dentro da Unión
Europea seguen a existir diferenzas de substancia, se non de principio. Fóra
da Unión Europea existen significativas diferenzas xurisdicionais no modo en
que os principios se interpretan e se converten en lei. Os EE.UU teñen unha
aproximación á privacidade máis centrada no mercado que nos dereitos humanos.
En moitos países, incluída Australia, non hai dereito humanos constitucional
expreso sobre a privacidade.
Para os efectos de dereitos de autor, os dereitos dos autores e dos propietarios
da reprodución, distribución, transmisión, execución, adaptación e copia
dos materiais dependen de definicións estatutarias domésticas de autores
e propietarios dos dereitos. A información compartida por múltiples autores,
posible grazas ás chamadas tecnoloxías Web 2.0 (blogs, podcasts, sitios
para compartir imaxes, sitios para compartir video, microblogging, wikis,
e redes sociais como LinkedIn, Facebook e Twitter), non encaixan perfectamente
na lexislación sobre a propiedade persoal. Os movementos socio-legais
e técnicos que están a abordar este compartir a propiedade intelectual
inclúen a «fonte aberta» e o «Creative Commons», que animan aos autores
a deixar as súas obras tan pronto como sexa posible no dominio público ou
proporcionar licencias de baixo custo que utilizan diversos incentivos que en
parte abordan a propiedade mediante unha accesibilidade incrementada. Os
aspectos técnicos que foron suxeridos para salvar os requisitos de dereitos de
autor inclúen un rexistro opcional de dereitos públicos e un sistema de depósito
opcional para animar a conservación das obras (Greenleaf, Vaile e
Chung, 2005). O compartir publicamente contido creativo baixo licenza deixa
os dereitos de propiedade ao propietario dos dereitos, que no contexto