Actas do Seminario Internacional O futuro da memoria - Arquivos de ...

172
O problema dos materiais dixitais é que existen moitos factores que parecen
conspirar para facelos inaccesibles. Os avances tecnolóxicos fomentan a
obsolescencia dos mecanismos de acceso e aceleran a perda de material. Por
exemplo, aínda que é certo que os soportes se degradan ao longo do tempo,
incluso antes de que o fagan, os dispositivos para acceder a clases particulares
de soportes deveñen escasos e pode que os conservadores descubran
imposible extraer os contidos dos soportes. Con frecuencia, incluso aínda
que o obxecto dixital sexa accesible, segue a ser inintelixíbel a causa de que
sobrevive insuficiente información descritiva, técnica, estrutural e de xestión
acerca do obxecto. Así pois, aínda que o fin da conservación dixital é conservar
información ou obxectos dixitais que sexan auténticos, comprensibles e
accesibles ao longo do tempo, a conservación dixital non só implica a conservación
de materiais dixitais, senón tamén a actualización, a corrección e a
anotación de materiais.
No centro da conservación reside a planificación e o recoñecemento de
que a conservación e a preservación dixitais son actividades de xestión do
risco en todas as etapas da senda da lonxevidade (Ross; McHugh, 2005).
Ao emprender tarefas de conservación os individuos e as organizacións deben
«calcular as dimensións correctas» do seu risco. Moitas das aproximacións
á conservación descritas na literatura foron deseñadas para ser implantadas
e utilizadas por grandes organizacións, e en particular arquivos
e bibliotecas nacionais. Significan os custos e procesos percibidos como
asociados coa conservación que as institucións de pequeno e mediano tamaño
non teñen oportunidade de conservar ou preservar de maneira activa
as entidades dixitais ao seu coidado? Como veremos, existen pasos proactivos
e aproximacións a diversa escala que fan accesible a case todas as
institucións a aplicación de estratexias de conservación.
Os recursos electrónicos son unha parte central do noso patrimonio cultural
e intelectual, pero este material está en risco. A memoria dixital necesita
xestión constante, utilizando novas técnicas e procesos, para refrear riscos
tales como a obsolescencia tecnolóxica. O risco comeza antes de que o
documento dixital se crease e continúa durante tanto tempo coma o obxecto
dixital teña que ser conservado. Ao problema de desenvolver as solucións
requiridas para a conservación de, e para a provisión de acceso continuado
a, a información dixital, enfróntanse en diversos graos o sector público, as
organizacións comerciais e incluso os individuos privados. No entanto, a conservación
dixital é un asunto demasiado grande para que as institucións, ou
nin sequera os sectores, individuais a aborden de maneira independente.
Existe unha crecente necesidade de construír sinerxías entre as iniciativas na
área da conservación dixital. Os retos que as organizacións da administración