LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
timo senbridiĝas eksplodigante el lia eno tiajn reagojn. Plimalfrue mi kredos ke
tio kuŝis en obskura kaj forta trasento kaj antaŭvido de granda malgajo. Kio
deprimas mian amikon? Dume la diskutado pluiras:
“Vidu, se la papo volus, li ĵetis ekstremprove, sufiĉus eĉ unu sola ekskomuniko.
Kiom da fojoj la papoj per ekskomunikoj repacigis popolojn kaj
izoligis krucmilite fifarantojn! Tro senpena limiĝi je preĝoj, je rozario por la
paco. Ĉu li ne vidas mortigitojn, bombojn, plorojn kaj detruojn?”.
Kiel veras, ke mi kaj herolde mia amiko pri ekskomunikoj estis trakurantaj
ankoraŭ malobjektivaĵojn traturnigitajn en nin de senkritikaj predikoj, kiuj ankoraŭ
ne sin mezuris per la “historio-studoj” de la estontaj jaroj de la teologia
kurikulo!
Obskure ekklariĝis, ke mia amiko bezonas akuzi kaj vorte investi ion ajn,
kaj ke li per tia elverŝo ekvilibrigas sian enon, kaj tiam mi fariĝis aŭskultema
kaj ne disdegnis paroligi lin, ne rezignante tamen al li argumentite kontraŭstari
per dubigaj demandoj.
Dum mi provis delikate submini la enpensaĵojn de mia amiko, li daŭrigis
ŝpini historiajn kazojn, nome Gregorio la 7a kun Enriko la 4a, Pio la 7a kun
Napoleono ktp. Pri tiu lasta ekzemplo, ankaŭ mi antaŭnelonge estis aŭdinta el
predikanto defendi la potencon de l’ ekskomuniko faliginta fusilojn el manoj
de la napoleonaj soldatoj en Rusujo, ĝuste kontraŭ la defio de Napoleono
mem mokanta la papan ekskomunikon. Nun tiuspecaj frazoj elbuŝiĝis el mia
amiko, kune kun nekontroleblaj salivaj ŝprucetoj, en groteska sensenco, tramiksitaj
de balbutaj ŝuŝaĵoj ne min ridigantaj nur pro la seriozeco de la temo kaj
psika memregomanko de mia amiko.
“Mi opinias tute malsame ol vi”, mi seke ĵetis reprovante agi bufre, precipe
pro timo ke trakamparaj oreloj interpretu fratulaj malamoj diskutajn disopini
plandi tra kampoj ojn. “Vi havas nek pruvojn nek validajn studo-ekspertizojn,
vi havas nur psikajn, eble el laciĝo, ekscitegojn. Kial, kio okazas en vi?”.
Mi engaĝiĝis advokati al la papo, kvankam preterportata nur de mia pieco
kaj fido je la honesteco de religiaj regantoj. Mia amiko, tamen, ne avaris pluteni
sian opiniaron. Pri tiu diskuto mi en estonteco ekmemorigos kiam oni bezonos
kuraccele informi pri liaj ekscentraĵoj kaj memregoperdoj. Se mi tiam
opiniis alfronti homon tro ekscitita pro laciĝo, plimalfrue mi taksos homon
senpsikekvilibra.
En la soleco de la kamparo, fine la vortoj sobriĝis, la pensoj reordiĝis, la insista
puŝo al reagoj ekis kvietiĝi. Ne tute, tamen, ĉar, se taksi la kvanton da
variado de niaj sentoj, observanto dirus, ke ili pasadis de kvazaŭletargio al
94